NOW!!

Give me your hands.
I will lay my heart gently in them.
Every heartbeat will be born and will die in your palms.
Give me your thought.
I will be walking silently, within its labyrinth.
I will be walking where I will never be able
to understand your queries and their explanations.
Give me your breath.
I will be exhaling strongly your nightmares.
I will be running insanely in the innumerous paths
of your strongest and most secret desires.
I will never betray you.
Give me one reason, only one, to tolerate this!
To be and to wait in the shadow of your decision.
I can not live like that.. you know it...
But if you give me a reason, then maybe,
maybe I will be able to live on the soundless and invisible side of Love.
Only one I ask for..
Do not ask me to live there for ever...
Me and "Forever" have alot of differences through centuries.
I believe in "Now' and in "Moment"
in the decision which makes you survive, or finishes you off, once and for all.
"Forever" believes in the repetition of fears and hesitations.

One time only!
One moment only!
Live or turn your back on me and go away,
vanish!
Give me what I have asked now, now or never!
One time only!
I have been on this earth for so long...
I have been wondering on this earth for more than five hundred years
I have lived among people who suffered because they believed in this "Forever"

I have been cursed to pass from one body to the other,
just to find you... seeking you and searching for you...
and once I have found you after this desperate quest... to lose you again
due to this blind fear of avoiding living for the moment!!
I have lived as many times as I have died
Only this I will tell you.
We live only one time for real!

Live with me now, or forget me!
I shall be changing body once more in a while...

I love you in every body with the same way...
I lose you in every body with the same way...

ΤΩΡΑ !!!

Δώσε μου τα χέρια σου.
Απαλά θα ακουμπήσω μέσα τους την καρδιά μου.
Κάθε της χτύπος θα γεννιέται και θα πεθαίνει
μέσα στις χούφτες σου.
Δώσε μου τη σκέψη σου.
Σιωπηλά θα περπατώ μέσα στους λαβύρινθους της.
Εκεί που δεν καταλαβαίνω στο διηνεκές, την εξήγηση
της κάθε σου απορίας.
Δώσε μου την ανάσα σου.
Δυνατά θα εκπνέω τους εφιάλτες σου.
Ασυγκράτητα θα τρέχω στους δαιδαλώδεις
στεναγμούς των κρυφών σου πόθων.
Δεν θα προδώσω ποτέ την αντοχή σου.
Δώσε μου ένα λόγο να συνεχίσω.
Να υπάρχω και να περιμένω στην σκιά της αποφασής σου.
Δεν μπορώ το ξέρεις να ζω έτσι.
Όμως αν, άν μου δώσεις ένα λόγο,
ίσως να προσπαθήσω για πρώτη φορά στην ζωή μου,
να ζήσω στην άηχη και αφανή πλευρά της Αγάπης.
Μονάχα ένα μη μου ζητήσεις.
Να μείνω για πάντα εκει.
Εγώ και το πάντα,
έχουμε διαφορές εδώ και αιώνες.
Εγώ πιστεύω στο Τώρα και στη Στιγμή.
Στην απόφαση που παίρνεις και σε διασώζει ή σε αποτελειώνει,
αλλά μιά φορά!
Εκείνο πιστεύει στην διαιώνιση των καταστάσεων και στην
ανακύκλωση των αναστολών μας και των ενδοιασμών μας.
Μια φορά μονάχα!
Μια στιγμη μονάχα.
Ζήσε ή γύρνα την πλάτη και φύγε.
Μιά Φορά!!
Δώσε μου όλα τα παραπανω που ζήτησα Τώρα,
η Ποτέ!
Μιά φορά!!
Εχω υπάρξει πάνω απο πεντακόσια χρόνια σε αυτη τη γή,
ανάμεσα σε ανθρωπους που δυστυχησαν επειδή πίστεψαν σε αυτο το Πάντα.
Εχω καταδικαστεί να περνω απο σώμα σε σώμα και να σε ψάχνω
απεγνωσμένα, μα μόλις σε βρίσκω να σε χάνω εξαιτίας αυτου του τυφλού
φόβου ... να μην ζεις κανείς το Τώρα!
Εχω ζήσει πολλές φορές όσες και έχω πεθάνει.
Μα έχω ένα μονάχα να σου πω.
Μόνο Μια Φορά Ζούμε στα αλήθεια!!

Ζήσε Μαζί μου Τώρα... ή  ξεχασέ με...
Αλλάζω σώμα σε λιγο ξανα....

[Σε αγαπώ σε κάθε σώμα το ίδιο, σε χάνω σε κάθε σώμα με τον ίδιο τρόπο...]

ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΚΠΛΗΞΗ...

Σε ένα άγγιγμα τρυφερό μα σίγουρο για τον εαυτο του,
μπλέχτηκαν κάτι μπούκλες κόκκινες χθες βράδυ, καθώς
με το πιάνο ερωτοτροπούσαν κάτι ξεχασμένοι στίχοι...
Ένα άγγιγμα βαθύ μα αόρατο, που νόμιζα πως το φαντάστηκα,
μα δεν το φαντάστηκα. ...Ένα φιλί τρυφερό, ανάλαφρο,
που ήθελε να μην είναι ίσως τόσο ανάλαφρο, μα σάστισε στην
δύναμη που το γέμισε η επιθυμία.
Ένα φιλί απαλό σαν το χάδι της Νιφάδας που σαν σε
αγγίζει σε παγώνει και σε καίει ταυτοχρονως, σε
κανει να χαμογελάς και να ζητάς την επόμενη.
Ένα βλέμμα που έκρυβε χιλιάδες λέξεις, χιλιάδες λόγια,
χιλιάδες στίχους, χιλιάδες δρόμους, αταξίδευτους στιχους,
άγραφους δρόμους, μη χαρτογραφημένους, μη ορατους...
Ποιος ξέρει, ίσως η Νύχτα να έφταιγε, ίσως η έκπληξη, ίσως
πάλι να έφταιγα Εγώ, μα νομισα πως κέρδισα μια Αλήθεια απο
εκείνες που όταν τις ανακαλύψεις, τις νομίζεις για ψέμα...
Ποιος ξέρει, ίσως το άγγιγμα, το βλέμμα, το φιλι,
να θόλωσαν τον κόσμο μου, την ατμόσφαιρα, την κρίση μου...
Ποιος ξέρει, ίσως οι χειμώνες πάνε καλύτερα στον Έρωτα
όταν δεν βιάζεται....

"Εγώ στο χάδι, σε εκείνο το άγγιγμα το υπέροχο στο πρόσωπο, 

ένιωσα την ανάγκη του φιλιου, ένιωσα το ότι κανείς δεν εμοιαζε να ειναι γυρω..
μονάχα εσύ, το χάδι και το βλέμμα σου...
Μονάχα εγώ, το χέρι σου στο μάγουλό μου και το στόμα σου
που ήθελε να γνωρισει το δικό μου...
Ψεματα ενιωσα λες;
Ποιος ξέρει..."

REBELIOUS LOVE

Tonight I watched a rebelious Love.. An Inferno!
I saw fingertips mark the skin like the red-hot iron.
I saw wings open on shoulders and gently wrap
sweaty bodies.
I saw hair become wet by the heat.
I saw hands get lost in other hands.
I saw lips demandingly open other lips.
I saw palms touch hungry mouths.
I saw eyes pour into breaths and get drunk by the sound of looking.
I saw the silence and the scream hold on to each other and dance uncontrollably on crazy THIGHS
and on wide open breasts, which had given in to the addiction of touching...
Tonight I lived a rebelious Love full of magic.
I experienced touching that turned the sacred stains on the sheets, into silver ...
I experienced kisses that stopped the Time upon the orbit of Passion.
Kisses which sank the Abyss into the Abyss...
I felt tongues which poured rare poisons into the hungry mouths
and bodies which attacked each one of the senses and sank into
the fairest and most beautiful RED OCEANS.
Tonight I wore the most expensive Love on my body.
I got drowned, I was saved, I killed, I brought back from the dead,
but I opened my Wings and I flew away to the Impossible..
Fortunately...

Thank God...

ΕΡΩΤΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ...

Απόψε παρακολούθησα έναν έρωτα επαναστάτη, φλογισμένο.
Είδα ακροδάχτυλα να σημαδεύουν το δέρμα
σαν πυρωμένο σίδερο.
Είδα φτερά να ανοίγουν στους ώμους
και να τυλίγουν τα κορμιά τα ιδρωμένα.
Μαλλιά να στάζουν. Χέρια να πλέκονται .
... Χείλη να ανοίγουν άλλα χείλη.
Παλάμες να χαιδεύουν στόματα πεινασμένα.
Ειδα να χύνονται τα βλέμματα μέσα σε ανάσες
που μεθουνμονο στον ήχο τους.
Είδα σιωπή και κραυγή να σφιχταγκαλιάζονται
και να χορεύουν αδιάκοπα σε μηρους
και σε στήθη ορθάνοιχτα παραδομένα
στον εθισμό του αγγίγματος.
Απόψε παρακολούθησα εναν έρωτα
αντάρτη γεμάτο παραμύθι.
Χάδια που ασήμωσαν τα σεντόνια που λέρωσαν.
Φιλιά που σταμάτησαν τον χρόνο
στου παθιασμένου πόθου την τροχιά.
Φιλιά που βύθισαν την άβυσσο στην άβυσσο.
Γλώσσες που στάξαν δηλητήρια πανάκριβα
και σώματα που χύμηξαν στις αισθήσεις και ναυάγησαν πανέμορφα σε κατακόκκινους Ωκεανούς.
Απόψε φορεσα έναν έρωτα πανάκριβο.
Πνίγηκα, σώθηκα, σκότωσα, ανάστησα.
Ανοιξα φτερά και πέταξα στο αδύνατο....

Ευτυχώς...

NUDE DARKNESS

I turn on the lights.

Darkness.

I turn off the lights.

Darkness.

I sleep with you.

Darkness.
I sleep alone.

Darkness. 

I pray naked to the God of Insignificance..

I feel heavy by the forgiveness I receive.

I pray with my head covered to the God of Impossibilities.

All my sins recognise me at once!

I cut into pieces a last pleasure... when you touched me...

Undividedly the sorrow embraces me...

I put together again all of my pieces that you allowed me when you left me.

There is always something missing.
There is always something missing from me.

Darkness.

[If you dont look at me, there is no sunrise....]

ΤΑ ΒΛΕΦΑΡΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΟ

Στου Αντίο τα βλέφαρα κοιμάται η αντοχή.
Υπομένει το χάδι το τελευταίο, το βράδυ πριν
το τέλος χαράξει το δρόμο της φυγής.
Οδηγεί τα χέρια να σκάβουν την πλάτη,
να χορεύουν στις κλειδώσεις,
να ζωγραφίζουν σε κάθε σπασμό του κορμιου,
ουράνια τόξα, μαγεμένα...
Στου Αντίο τα βλέφαρα καλλωπίζεται χρόνια τώρα,
μια συνταξιούχος ιερόδουλη, η Αξιοπρέπεια.
Προσποιείται πως δεν την νοιάζει η ταπείνωση
της απόρριψης, η αγένεια της υποκρισίας,
μήτε η βιασύνη της λήθης.
Έχει μάθει να δέχεται τον Έρωτα που την αδειάζει.
Έχει μάθει να δέχεται το Μισος που την πληγώνει.
Ζητά δίχως λέξεις και ήχους να αφήσεις μερικά φιλιά σου
στους γυμνούς της ώμους, όπως κάνεις με τα ονόματά σου
στην γυμνή της μνήμη.
Κάποιες φορές, ζητά ακόμη και να την κατακτήσεις
καθολικά, μη αναστρέψιμα, δίχως επιστροφές και αναιρέσεις.
Η Αξιοπρέπεια ανέκαθεν, απαιτούσε απο την αλήθεια να
κρύβεται, ή τουλάχιστον να μην παρουσιάζεται ολόκληρη
κάποιες φορές.  Να κρύβει το δάκρυ της, τον λυγμό της,
την πίκρα της, την αηδία της, το πανικό της.
Να κρύβει το πρόσωπό της, το βλέμμα της, να σωπαίνει,
να απομονώνεται, να δηλώνει παρούσα ακόμη στις
πιο ηχηρές απουσίες της.
Υποχρεώθηκε να λιώνει για ένα άγγιγμα κι όμως,
να μην τολμά ποτέ να το εκφράσει, ή ακόμη και να
το δείξει με καποιο τρόπο. Να αγαπά μα να σωπαίνει.
Να υποφέρει μα να καμώνεται την δυνατή.
Μα αναρωτιέμαι, αξίζει το γδάρσιμο της ψυχής μας
όλο τουτο το θέατρο;
Γιατί; Για να μας θεωρούν γενναίους;
Ή μήπως για να πείσουμε εαυτούς πως είμαστε κάτι που
ποτέ δεν θα γίνουμε;
Ανθεκτικοί στην αδικία και την έλλειψη...

ΚΑΤΑΜΕΤΡΗΣΗ

Ένα, δύο, τρία, είκοσι.. εξήντα τέσσερα...
εκατόν τριάντα επτά δευτερόλεπτα που διαφεύγουν της προσοχής μου,
μια που η προσοχή μου είναι στραμμένη στην
σταθερή και αμετάβλητη μοναξιά μου.
Δυο μέρες, τέσσερις, μια βδομάδα, μήνες...
Είναι αρκετά χρόνια τώρα που με βιάζουν
ασύστολα οι αλλαγές κι εγώ βαρέθηκα να
αποταμιεύω σοφία και σύνεση.
Όρθια, καθιστή, ξαπλωμένη, γονατιστή...
όλες τις στάσεις και τις έζησα και τις προσευχήθηκα.
Είτε ως μάρτυρας είτε ως δαίμονας, φόρεσα
συμφορές και ψέματα και χόρεψα στης ακροθαλασσιάς το ξέσπασμα.
Εχω κοιμηθεί στο πάτωμα με εφημερίδα για στρωσίδι και τα όνειρά μου ξέσκεπα...
Έχω κοιμηθεί στο πάτωμα δίχως εφημερίδα για στρωσίδι
μα τα όνειρά μου πεινασμένα πάντα εκεί...
Εχω κοιμηθεί και στο ακριβότερο ξενοδοχείο μα ο υπνος μου ήταν δίχως όνειρα...
Έχω κοιμηθεί με το φως σβηστό και ας έτρεμα απο φόβο.
Πάντα φοβόμουν το σκοτάδι και τις δυνατές καταιγίδες,
ασχετα άν έγινα καταιγίδα η ίδια εντέλει...
Έχω κοιμηθεί με το φως ανοικτό
και το εκτυφλωτικό που εμπόδιζε την σκέψη να κοπάσει...
Ενα, τέσσερα, τριαντα τρία - όσα τα χρόνια του Χριστου -λάθη μετράω
και παντα λιγότερα μου βγαίνουν περιέργως.
Δεν καταδικάστηκα ως ένοχη ως σήμερα για τίποτε.
Καταδικάστηκα όλες τις φορές για την αθωότητά μου.
Βλέπεις, έχω κοιμηθεί με άντρες που με αγάπησαν πολύ αλλά εγώ καθόλου.
Έχω κοιμηθεί με άντρες που τους αγάπησα πολύ
αλλά εκείνοι ήθελαν μόνο την κατάκτηση.
Εχω κοιμηθεί με τον Έρωτα και έχω ξυπνήσει με την Απώλεια πολλές φορές.
Αθώα ή ένοχη λοιπόν;
Στην καταμέτρηση των ύπνων μου,
μάλλον παρουσιάζομαι δικαίως αμφίβολη...
Μα θα σου πω τούτο...
Όσες Απώλειες μέτρησα, τόσων βουνών κατέκτησα τις κορυφές.
Δεν έχει άδικο η μοναξιά που με κυνήγησε.
Την σκότωσα όπου την βρήκα.
Στο πάτωμα με εφημερίδα, ή δίχως...
Στα δωμάτια των ακριβών ξενοδοχείων.
Στο σκοτάδι ή στον λαμπερό ήλιο, παντου,
την εκτέλεσα την Μοναξιά.
Έζησα! Και να σου πω ένα μυστικό;
Θα συνεχίσω να την εκτελώ.
Θα Ζώ ερήμην της!

ΚΑΤΙ ΘΑ ΣΑΣ ΘΥΜΙΣΕΙ..

Πήρα το αυτοκίνητο και εφυγα. Μη με ρωτήσεις που πηγαίνω.
Τηλεφώνησα μόνο για να μην ανησυχήσεις.
Δεν ξέρω πότε θα γυρίσω. Δεν ξέρω που θα κοιμηθώ απόψε.
Ίσως και μέσα στο αυτοκίνητο.
Δεν ξέρω αν αντέχω να σου φύγω, να μου φύγεις, να σε χάσω,
να με χάσεις, να χαθουμε, να εξαφανιστούμε,
να κυληστουμε ξανά στα σεντονια τα απολιθωμένης σχέσης μας.
Ναι σε αγαπω. Ναι δεν έχω κατι άλλο.
Όχι δεν σε βαρέθηκα. Όχι, δεν θέλω κάτι άλλο.
Με τρομάζει πολύ το ίδιο.. το όμοιο με το χθεσινό,
το προχθεσινό, το αυριανό, το μεθαυριανό, το "του χρόνου".
Οδηγώ. Οδηγώ και κλαίω. Κλαίω και σκέφτομαι.
Σκέφτομαι και μονολογώ ανάμεσα σε λυγμούς.
Σπαράζω πάνω στις λεωφόρους,
κάτω απο τα φανάρια που με ειρωνεύονται όλα ανεξαιρέτως,
παραμένοντας πράσινα, ενω παντού μέσα μου εχω το
κόκκινο της απαγόρευσης.
Οδηγώ. Οδηγώ και σου μιλώ.
Σου μιλώ όπως δεν σου έχω μιλήσει ποτέ.
Ποτέ τόσα βράδια που καθισμένοι διπλα δίπλα στο καναπέ μας,
μπροστά στο τζάκι μας, δινουμε τεχνητές αναπνοές στη ζωή μας.
Δεν ξέρω αν θα γυρίσω. Νιώθω πως καπου θα χαθώ στην διαδρομή
για να βρεθώ στον σωστό δρόμο. Κλείνω τώρα.
Νομίζω πως βρήκα το πρώτο κόκκινο φανάρι.
Καιρός να τρέξω...

DESIRE...

You open me and you close me
like a flower which reacts
to the darkness
and closes to blossom
at the first morning light again...
You control my body..
you rule it and I like it...
this way I am free to lose control,
I am free not to refuse,
I am free to obey without being
afraid of the power,
that this surrendering offers me...

I am dying softly.. lying on your lips...
A kiss you inhale like the smoke of a cigarette...
Death, due to addiction...
Desire, has always been considered
as a heavy drug...
I want to make love with your mouth..
and your mouth only...
I have to tell you that I wear the Night in the midday
and I usually empty it, in an endless
kiss in your insides as a pure orgasm,
having for full moons,
my fingers nailed in your chest,
reaching your heart!

This is the way I like living life.
Sucking fingers dipped in "Now"!