Σάββατο 24 Αυγούστου 2013

48 ΩΡΕΣ

(Απο μια παλαιότερη συνέντευξή μου που ετυχε να πεσουν πανω της στο διαδικτυο καποιοι φιλοι και μου την θύμισαν. Να ευχαριστήσω τον Γιώργο Τρικεριώτη για την δημοσίευση του αποσπάσματος στο Μπλόγκ του απο όπου και το διάβασαν οι φιλοι μου.)


"" ...........
 
" Ωραία, και περνάμε στη περίπτωση που δεν μπορείς να ζήσεις έναν έρωτα γιατι δεν ευδοκιμεί. Αυτη η τόσο παθιασμένη γυναίκα, πως αντιδρά στην απόρριψη, ή έστω στην μη πραγμάτωση του ποθητου;"

- ΘΡΗΝΩ. ΠΕΝΘΩ. ΒΑΡΙΑ ΠΕΝΘΩ.. Σκίζομαι μέσα μου, πονάω, υποφέρω, κλαίω όταν είμαι μόνη και μπορώ, Πενθώ ακριβως όπως στο λέω, για 48 ώρες! Δίνω στον εαυτό μου την πολυτέλεια να θρηνήσει για 48 ώρες βαριά και ασήκωτα.

Μετά με χτυπώ αλύπητα, μετά δεν υπάρχεις, δεν υπάρχουμε...εγώ γιατι σε θελω μα δεν σε έχω...εσύ γιατι με φοβήθηκες... και όσο και να ειμαι ερωτευμένη, απο την στιγμή που με έβαλες στην διαδικασία του Πένθους και το βίωσα ως θάνατο επειδή έτσι αγαπώ εγώ ... δεν υπάρχει περίπτωση να στο ξαναδείξω...ξυπνά μέσα μου το αγρίμι που γλειφει την πληγή του μόνο του στην άκρη....δεν αφήνει κανέναν να δει ποσο πονά...εσύ μπορεί να αντιστρέψεις την κατάσταση, μόνον εσύ!! ... εγώ σωπαίνω. Αλλά βέβαια, που γενναίοι να συρθούν και να παραδοθούν...
οπότε....""



Anna Tsekoura

Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013


ΤΟ ΑΛΦΑ ΤΟΥ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟΥ
ΚΑΙ Η ΙΕΡΗ ΣΦΑΙΡΑ



Διαβάζω τις αφιερώσεις σου και κλαιω.
Κάθε γλυκός σου λόγος και μια μαχαιριά.

Σε μένα;
Για μένα;
Το αξίζω αυτο;

Πως; όταν διαρκώς σε έναν πόλεμο βρίσκομαι,
για να φυλάω της ψυχής τα δώματα, που οι γύρω μου δεν καταλαβαίνουν;

Διαβάζω τις λέξεις σου.
Αναγνωριζω την βουτιά σου στον σπαραγμό.
Βουτάω και εγώ μαζί σου.
Σπαράζω και εγώ...
για άλλους λόγους εγώ...

Εσυ καταλαβαίνεις, για αυτό με σπαράζεις.
Εσύ το νιώθεις, πως στην ουσία ότι φυλάω στης καρδιάς τα άδοτα,
εμένα προστατεύουν... εμένα απο την τρέλα!

Πονάω...
Γδέρνομαι...
Κάθε σου λυγμός και μια ακόμη πληγή.

Γιατι Θεέ μου να με νιώθει καποιος που δεν του είμαι τίποτε;
Γιατι να νιώθω τόσο καποιον που δεν θα φορέσω ποτέ;

Κάθε σου αφιέρωση και μια σφαίρα κατάστηθα.
Αξίζω εγώ μια τέτοια ιερή σφαίρα;

Για αυτο σου λεω...
Θα είμαι εκει...

Θα ειμαι εκει για σενα..
Θα κλαψω για σένα όσο δεν έκλαψα ποτε..
Θα είμαι εδώ για σένα...
Θα στέκομαι σιωπηλή και αυτο ξέρεις ποσο δυσκολο μου ειναι,
όταν έχω τόσα να πω για το πως νιώθω..
Θα είμαι στα πέρατα για σένα...
Θα φορέσω την νύχτα και την αγρύπνια εσώρουχο που θα κοιτάς μονάχα εσύ...
Θα είμαι παντου και θα ζητώ το τίποτε...
Μονάχα να με κοιτάζεις με εκεινο το βλέμμα
που έχει μέσα του, την ακίνητη θάλασσα και το δάκρυ του φεγγαριου, 
που απέμεινε μονο...
Θα είμαι για σένα το νέκταρ και η αμβροσια, το παλάτι που θα κατοικείς,
το στρώμα που θα γέρνεις να ξεκουραστείς...
Επειδη σε ενιωσα δικο μου μια φορά...
Επειδη με έκανες δική σου για πάντα...
Επειδη κλειστήκαμε σε εκεινο το πάντα που δεν εχει ονομα ούτε χώρα,
μα έχει κόκκινα ίχνη απο χέρια που πλέχτηκαν σε στιγμές πόνου...

Σε αγαπω χωρις ετικέτες...
και σε βρίσκω παντα στις ανατολές και στο καπνό που καίγεται αργά, 
σε κανόνια που κέρδισαν Ελευθερία...
Την Ελευθερία να σε αγαπω και να είμαι εκει για σενα...

Την Ελευθερία να με χαράζεις με κάθε σου λέξη...
Κάθε σου αφιέρωση με τσακίζει.
Κανένας δικός μου ποτε, ποτέ, δεν κατάλαβε τι φωλιάζει στην ψυχή μου...
Ποτέ!

Τρίτη 13 Αυγούστου 2013

                                     Η ΟΜΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΒΡΑΔΙΑΣ 
                             ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗ ΜΕ ΣΕΙΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ

 (Χαιρετισμος πρώτου μέρους απο την Άννα Τσεκούρα)                       

Αξιοτιμε κ. Δήμαρχε, κύριοι δημοτικοί σύμβουλοι, φίλοι και φιλες …Καλησπέρα σας….
Καλώς ορίσατε στην αποψινή μας εκδήλωση και σας ευχαριστούμε για την παρουσία σας. 
Αρχικά θα μου επιτρέψετε να ευχαριστήσω τον κ. Δεμερτζή που ως ένας βαθύτατα ευαισθητοποιημένος άνθρωπος που αγαπά – και το εχει αποδείξει εμπράκτως με την διοργάνωση του Φεστιβάλ του Μουσειου κάθε καλοκαίρι – τις τέχνες και τα γράμματα και κατ’ επέκταση τον πολιτισμό, αποδέχθηκε αμέσως την προτασή μου για αυτην την βραδιά.
Μια βραδιά όπου οι Σπέτσες υποδέχονται έναν σημαντικο άνθρωπο των γραμμάτων τον Λογοτέχνη – Ποιητή Αγγελο Πετρουλάκη από την Λάρισα. Ο Άγγελος παρά την πολύχρονη και αναγνωρισμένη πορεία του ερχεται στις Σπέτσες για πρώτη φορά.
Το μικρό έντυπο – πρόγραμμα που κρατάτε στα χέρια σας αναφερει ένα συντομο βιογραφικο του Αγγελου. Όμως, θα μου επιτρέψετε να πω κάποιες σημαντικές πληροφορίες για την προσφορά του κ. Πετρουλάκη όχι μονον στο πολιτισμό αλλα και στην κοινωνία μας.
Γεννηθηκε στην Λαρισα το 1952.  Γυναίκα του η Μαίρη – η υπέροχη Μαίρη, ένας άλλος καταπληκτικος άνθρωπος για εμας τους τυχερους που την γνωρίζουμε. Απέκτησαν τρια παιδια την Χριστίνα, τον Πέτρο – που ταξίδεψε για πάντα στις 2 -3- 2010 και τον Ιωάννη.
Η σχέση του με την Λογοτεχνία ξεκινά το 1967 όταν ως μαθητής του γυμνασίου με την παρότρυνση του Δημήτρη Κουνελάκη αρχιζει να δημοσιεύει διηγήματα στην Κυριακάτικη Φιλολογική Ελευθερία της τοπικής εφημερίδας, στην οποία αργότερα θα καταθέσει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του.
Το Καλοκαίρι του 1971 βρίσκεται στα Σέρβια της Κοζάνης να υπηρετεί ως Υπενωμοτάρχης. Το Φθινόπωρο του 1971 κερδίζει το πρώτο πανελλήνιο βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών στην ποίηση.
 Στα τέλη του Νοέμβρη του 1976 μια εύνοια της τύχης κι ένα ποίημα του απ’ τα πρωτόλειά του, τον φέρνουν στην Αθήνα, να υπηρετεί στις Δημόσιες Σχέσεις του Αρχηγείου Χωροφυλακής και πιο συγκεκριμένα στο επαγγελματικό περιοδικό της υπηρεσίας την «Επιθεώρηση Χωροφυλακής». Σ’ ένα από τα διπλανά γραφεία οργανώνεται τότε ένα τμήμα ιστορίας. Ανάμεσα στους φακέλους που ταξινομούνται υπάρχουν πολλοί που αναφέρονται σε εγκλήματα των δεκαετιών του ’50 και του ’60, τα οποία παρουσίαζαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είτε από πλευράς αστυνομικής τακτικής ως προς την εξιχνίαση του δράστη, είτε από κοινωνικής. Συνήθως μετά την εξιχνίασή τους οι υπηρεσίες συνέτασσαν λεπτομερείς αναφορές οι οποίες λειτουργούσαν ως διδακτέα ύλη στις σχολές και μέσα απ’ αυτές έβγαιναν πολύτιμες πληροφορίες για σημαντικά πράγματα που είχαν σχέση με την εποχή, το κοινωνικό περιβάλλον, τα ήθη ιδιαίτερα στις αγροτικές κοινωνίες. Ο Άγγελος Πετρουλάκης μετατρέπει τις ιστορίες αυτές σε νουβέλες, αλλάζοντας μόνο τα επώνυμα των δραστών και κάποιων θυμάτων, μη θέλοντας να προκαλέσει πρόβλημα στους επιζώντες ή στους συγγενείς τους. Οι νουβέλες αυτές δημοσιεύονται στην «Επιθεώρηση Χωροφυλακής» αρχικά και το 1980 κινούν το ενδιαφέρον των εκδόσεων «Δεδεμάδη», που προτείνουν στον συγγραφέα τους την έκδοσή τους σε βιβλία.
Το 1980 εκδίδονται τρία βιβλία και το 1981 άλλα τέσσερα, στο σύνολο επτά, με τον γενικό τίτλο «Εγκλήματα στην Ελλάδα».
Παράλληλα με την έκδοση του πολύτομου αυτού έργου, τυπώνει την πρώτη του ποιητική συλλογή (1981). Τίτλος: «ΛΟΓΟΣ πρώτος». Έκτοτε κάθε ποιητικό του έργο βγαίνει με τον κεντρικό τίτλο «ΛΟΓΟΣ …», δηλώνοντας πως δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά την κατάθεση μιας εσωτερικής του εξομολόγησης, τον δικό του Λόγο απέναντι στην ίδια τη ζωή.
Το 1982 επιστρέφει στη Λάρισα, τη γενέτειρά του, όπου θα ριζώσει για τα καλά. Η τοπική εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» του παραχωρεί χώρο στην πρώτη της σελίδα, όπου για τέσσερα χρόνια γράφει το καθημερινό χρονογράφημα με τον ενδεικτικό τίτλο «Μονολογώντας…». Παράλληλα, αμισθί πάντα, αναλαμβάνει μια παραγωγή με ποίηση και έντεχνο τραγούδι στη Δημοτική Ραδιοφωνία της πόλης, πιστεύοντας πως έτσι συμβάλλει στα πολιτιστικά δρώμενα της εποχής.
Το 1984 κυκλοφορεί την επόμενη συλλογή ποιημάτων του, με τίτλο «ΛΟΓΟΣ δεύτερος» και με εξώφυλλο του φίλου του ζωγράφου Κλεάνθη Χατζηνίκου.
Η απόφαση για παραίτηση από την Αστυνομία Θα παρθεί το 1996, οπότε ξεκινά ένας νέος κύκλος για τον Άγγελο Πετρουλάκη, που έκτοτε δραστηριοποιείται έντονα στον χώρο της δημοσιογραφίας, ως αρχισυντάκτης του μηνιαίου περιοδικού «Θεσσαλικές Επιλογές» της εφημερίδας «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ».
Το 1999, μετά από σιωπή δεκαπέντε χρόνων, κυκλοφορεί το «ΛΟΓΟΣ τρίτος», με εξώφυλλο του επίσης φίλου ζωγράφου Βασίλη Πράπα. Δυο χρόνια μετά, το 2001, δυο ακόμα ποιητικές συλλογές καταθέτουν τον λόγο του για τη ζωή
Το 2002 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πατάκη» το μυθιστόρημά του «Μου πες να κουρευτώ και κουρεύτηκα», με αρκετά αυτοβιογραφικά του στοιχεία από τα πρώτα του χρόνια στη Χωροφυλακή.
Δυο χρόνια μετά, τον Απρίλιο του 2004 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονοι Ορίζοντες» το μυθιστόρημά του «Κρυφοί έρωτες». Λίγους μήνες πριν, την κοινωνία της Λάρισας, αναταράσσει σεισμικά η αποκάλυψη ενός πολυπρόσωπου ερωτικού σκανδάλου, το οποίο είχε προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις, καθώς προστέθηκε σε μια σειρά άλλων ερωτικών σκανδάλων, προηγούμενων ετών, που και ’κείνα είχαν ξεσηκώσει θύελλες συζητήσεων. Το «Κρυφοί έρωτες» έρχεται να δέσει «μυθιστορηματικά» όλη αυτή τη σειρά των σκανδάλων, δίνοντας την ουσία του κοινωνικού προβλήματος.
Ακολουθούν έξη χρόνια σιωπής, οπότε στο 2010, ένα ακόμα μυθιστόρημα έρχεται να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της επαρχιακής κοινωνίας, η οποία όμως μήνες πριν έχει αρχίσει να ζει τα παρελκόμενα της οικονομικής ύφεσης. Το «Ζωές στο κόκκινο» είναι το μυθιστόρημα της κοινωνικής αναξιοπρέπειας, αλλά και το μυθιστόρημα της δικαίωσης. Μέσα σ’ έναν βούρκο αθλιότητας κάποιοι απολαμβάνουν τη λάσπη και κάποιοι πασχίζουν να σωθούν.
Κι ενώ το «Ζωές στο κόκκινο» οδεύει τον πέμπτο μήνα κυκλοφορίας, έρχεται η έκπληξη: «ΛΟΓΟΣ και αιτία για μια θύμηση», μια ολοκληρωμένη ποιητική σύνθεση του Άγγελου Πετρουλάκη, που δονείται από τη βαθειά σχέση του έρωτα και του θανάτου. Και ο ποιητής, το προσφέρει στην Πανθεσσαλική Ένωση Ατόμων με Σκλήρυνση Κατά Πλάκας, όσο αυτή θα υφίσταται ως οργάνωση ή σύλλογος και όσο το εκάστοτε Δ.Σ. θα επιθυμεί να προχωρά σε επανεκδόσεις.
Το «ΛΟΓΟΣ και αιτία για μια θύμηση» είναι το τρίτο κατά σειρά βιβλίο που ο Άγγελος Πετρουλάκης προσφέρει για κοινωνικό σκοπό. Το εξώφυλλο και τα σχέδια είναι του εικαστικού Χρήστου Παπανικολάου.  Είναι ο 6ο ποιητικό του βιβλίο και το 16ο κατά σειρά στην εργογραφία του.
Προηγήθηκαν, το 2001, δυο ακόμα βιβλία των οποίων τα δικαιώματα πρόσφερε ο ποιητής για κοινωνικούς σκοπούς:
Το «ΛΟΓΟΣ και αιτία για μια σιωπή», με εξώφυλλο που είχε φιλοτεχνήσει η Θωμαή Κόντου και προσφέρθηκε στον «Σύλλογο γονιών και φίλων παιδιών με αυτισμό».
Και το «ΛΟΓΟΣ και αιτία για ένα ταξίδι», που προσφέρθηκε στον «Θεσσαλικό Σύλλογο γονιών και φίλων παιδιών με νεοπλασματικές παθήσεις – ΙΑΣΩ», με εξώφυλλο του Κλαύδιου.
Ο ίδιος θα πει σε συνέντευξή του
1.  Με χαρακτηρίζει…  
η ανασφάλεια σε ό,τι κι αν κάνω και τούτο γιατί πιστεύω πως πάντα υπάρχει το καλύτερο ή έστω το πιο κατάλληλο.
5. Χωρίς αγάπη…
δεν υπάρχουν λόγοι και αιτίες να συνεχίσει κάποιος τη ζωή του.
12. Γυναίκα…
Η ζωή είναι γένους θηλυκού. Και η φύση επίσης. Επομένως;

13. Έρωτας…
Υπόθεση προσωπική, απόλυτα προσωπική, όπως και ο θάνατος. Και τα δυο γένους αρσενικού, όπως και ο πόνος. Δύσκολος θάνατος ο έρωτας…
20. Οι δήθεν…
πρέπει να υπάρξουν. Δε γίνεται να έχεις ομαδικές θανατώσεις. Θα χαρακτηριστείς βάρβαρος. Απλά στις προσωπικές ώρες ας υπάρχει η επιλογή με ποιον θα πας και ποιον θ’ αφήσεις έξω…
23. Οι χαρές της ζωής μου…
υπήρξαν και είναι πολλές. Πιο πολλές οι χαρές, παρά ότι άλλο. Από το χαμόγελο των παιδιών και της γυναίκας μου, των παιδιών της κόρης μου και όλων των δικών μου προσώπων μέχρι ένα ποτήρι δροσερό νερό όταν διψώ. Ακόμα και το κρυφό απαγορευμένο τσιγάρο ή η επιδοκιμασία ενός τρίτου για κάτι που έγραψα.
Μετανοιώνω μονο για το χρόνο που διέθεσε σε ανθρώπους που υπήρξαν αγνώμονες και απεχθάνομαι την αχαριστία και την μιζέρια.
Ο Α. Π. Έχει γράψει ακόμα, τα κείμενα του φωτογραφικού λευκώματος «Μικρά αντίο» του καρδιοχειρουργού Σωτήρη Πράπα (Εκδόσεις Καστανιώτης).
Έχει σχεδιάσει, επιμεληθεί και γράψει τα κείμενα του φωτογραφικού λευκώματος του Γιώργου Μποντικούλη «ΛΑΡΙΣΑ – άνωθεν».
Ταξιδιωτικά άρθρα και φωτογραφίες του έχουν χρησιμοποιηθεί από τον ΕΟΤ σε καμπάνιες στο εξωτερικό και πλήθος απ’ αυτά βρίσκονται σκόρπια σε πολλά περιοδικά.

_______________________________-
Η βραδιά θα εξελιχθει ως εξής
Αμέσως τώρα περνάμε στο πρώτο μερος που θα εχουμε απαγγελίες από την ηθοποιό κ. Βικυ Παπάζογλου. Οι απαγγελίες θα γίνονται στο μεγαλύτερο μέρος από την ηθοποιο μας και φιλη βεβαιως, με εξαίρεση μικρων  παρεμβασεων από μενα και την Σταυρουλα αργοτερα.
Κάθε απαγγελια θα συνοδευεται από ένα αναλογου υφους ως επι το πλειστον άσμα που η μοναδικη φωνη της Σταυρουλας θα ερμηνευει με την συνοδεια της Ειρηνης Χελιωτη στο πιανο.
Ευχαριστουμε πολύ και την ηθοποιο, την κ. Βλαχου και την κα Χελιωτη για την προθυμη και άμεση ανταποκριση στο καλεσμα αυτό το αποψινο!
Θα ακολουθήσει το δευτερο μερος όπου θα εχουμε μια συντομη και περιεκτική τοποθέτηση της κοινωνιολόγου κ. Μαριας Βαλαση επι του συνόλου του εργου του κ. Πετρουλακη, η οποία ταξίδεψε από την Καλαμάτα για να είναι εδώ αποψε,  και επειτα θα παρουσιαστει ο ποιητικός λογος του Α. Π. Λογος και Αιτία για μια Θύμηση που υπενθυμίζω η αγορά του σημαινει την εξολοκληρου διαθεση των εσοδων της αποψινης βραδιας στα ατομα με Σ. Κ. Π. αμεσως μετά και θα ακολουθησει ένα μαγικο μουσικο ταξίδι το τριτο μερος της βραδιας. Τα Μελωδικα Ταξιδια με την Σταυρουλα μας και την Ειρηνη μας. Ταξιδια τα ονομάσαμε αφου και ο Αγγελος αγαπα να ταξιδευει και αποψε θα ταξιδεψουμε μαζι του ολοι..
Τα μερη δεν θα χωριζονται με διαλείμματα εφοσον είναι πολύ μικρές οι διάρκειες αυτές για να σας αφησουμε να απολαυσετε και την μουσικη και τον λογο της αποψινης βραδιας.
Μετά το τέλος της βραδιάς ο κ. Πετρουλάκης θα είναι στην διαθεση όσων θελουν να μιλήσουν μαζι του και να τους υπογράψει αντιτυπα. Τα βιβλια τα προμηθεύεστε από επανω μπροστα στην εισοδο του Μουσείου.
Σας ευχαριστώ!
Ευχομαι να απολαυσετε την βραδια!



___________________

ΜΕΡΟΣ  Α΄
Σελ. 10-11 Β. Π.         > ΑΘΑΝΑΣΙΑ
Σελ  17       Β.Π.         > ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ…
Σελ. 56 – 57  « «        > ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΟΥΡΙ
Σελ. 24        «»           >  ΕΙΣΗΤΗΡΙΟ ΣΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΣΟΥ
Σελ. 73        «»           >  ΜΙΚΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ
Σελ. 46        «»           > ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΕ
Σελ. 47       Α.Τ.        >  ΤΟ ΤΑΓΚΟ ΤΗΣ ΝΕΦΕΛΗΣ
_________________ 

ΜΕΡΟΣ Β΄
Θα παρακαλούσα την κοινωνιολογο  κ. Βαλαση να αρχισει την Βιβλιοπαρουσίαση μας με μια τοποθέτηση επι του Συνόλου του έργου του Αγγελου Πετρουλακη.
(ΟΜΙΛΙΑ απο την ΜΑΡΙΑ ΒΑΛΑΣΗ)

Καλησπέρα και από μένα, Είναι διπ΄λή η χαρά μου που βρισκομαι αναμεσά σας. Πρώτον γιατι καλέστηκα να μιλήσω για τον αξιολογο φιλο Αγγελο Πετρουλακη και δευτερον που βρισκομαι στον ιστορικό αυτόν χώρο με την σκια της Θρυλικής Καπετάνισσας να περιφέρεται γύρω μας την φεγγαρόλουστη αυτή βραδιά!! Ειμαι πολύ συγκινημένη και το θεωρώ μεγάλη τιμή για μενα. Θα ήθελα να ευχαριστησω με την σειρά μου τον κ. Μπουμπουλη για την φιλοξενία και να τον συγχαρώ για την ευγενή του προσπάθεια και την άρτια διοργάνωση του εξαιρετικου Φεστιβάλ που προβάλλει το πανεμορφο νησι των Σπετσων και προάγει πολιτισμο. Και φυσικά ευχαριστώ τον Άγγελο Π. και την πολυαγαπημένη μου Φίλη μου Άννα Τσεκουρα που με κάλεσαν να συμμετέχω σε κατι τοσο ενδιαφέρον.
Τον ποιητή και συγγραφέα Αγγελο Πετρουλάκη τον γνώρισα μέσα από την διαδικτυακή μας επικοινωνία. Από την αρχή με εντυπωσίασε ο τρόπος γραφής του και ειδικά ο ποιητικός του λόγος… τόσο ιδιαίτερος… ξεχωριστός… με μαγικό τρόπο σε συναρπάζει… Βιρτουόζος των λέξεων ..των νοημάτων ..των συναισθημάτων…. Οπως ο πιανίστας πατάει με μαεστρία τα πλήκτρα και ξεχύνεται θεία μουσική έτσι και ο Αγγελος χρησιμοποιεί τις λέξεις για ν’ απογειώσει τα συναισθήματα τα οποία σε διαπερνούν σε κατακλύζουν με κάθε λέξη που διαβάζεις.
Όταν το συνάντησα και τον γνώρισα από κοντά εντυπωσιάστηκα από τον Άνθρωπο Αγγελο…Ανδρας παλαιάς κοπής… ρομαντικός… γαλήνιος…. Βαθειά ανθρώπινος… με μια ευγένεια που ξεχειλίζει από την προσωπικότητα του όπως και από κάθε κείμενο του πεζό ή ποιητικό..
Άκρα ερωτικός ο λόγος του Άγγελου… Πάντα όμως με σεβασμό στο ανθρώπινο σώμα και πνεύμα…. ανατριχιάζω κάθε φορά που διαβάζω κυρίως ποιήματα του… οι λέξεις διαλεγμένες μια μια αγγίζουν την ψυχή ..την καρδιά… στοχεύουν με μεγάλη επιτυχία στο συναίσθημα και σε κάνουν να ονειρεύεσαι … να ταξιδεύεις….. όπως λέει και ο ίδιος
«μονόπρακτο δράμα το ταξίδι στα μάτια σου
Μ ’εμένα σ’ όλους τους ρόλους
Κι εσένα θεατή»
«Πως ζεις;;;
Πως τραγουδάς;;;;
Πως ονειρεύεσαι;;
Και πως δακρύζεις;;;»
Ύμνος ο λόγος του στη Ζωή στην Αγάπη ..στην απουσία.. στον θάνατο!!!!
Μεγαλύτερο όμως κοινωνιολογικό ενδιαφέρον και πρόκληση για μένα έχουν τα μυθιστορήματα του Άγγελου Πετρουλάκη « Κρυφοί Ερωτες» «Μου πες να κουρευτώ και κουρεύτηκα » και « Ζωές στο Κόκκινο»
Άκρως ερωτικά κείμενα αλλά το καθένα δείχνει με αριστοτεχνικό και σκιαγραφεί με ανάγλυφο τρόπο την κοινωνία της εποχής που αναφέρεται…
το«Μου πες να κουρευτώ και κουρεύτηκα »ένα αυτοβιογραφικό κατά κάποιο τρόπο κείμενο εξελίσσεται την περίοδο της δικτατορίας και μας περιγράφει πως την βίωσαν μικρές ελληνικές πόλεις και χωριά. Σκληρότητα καχυποψία… βάναυση και καταχρηστική συμπεριφορά από μια κακώς εννοούμενη εξουσία. Μία εξουσία που επιμένει να διαφεντεύει ακόμα και τις πιο απλές κινήσεις της καθημερινότητας. Η ηδονή της εξουσίας που κατέληγε σε φρίκη. Μία εξουσία που δεν σέβεται ούτε τη ζωή ούτε το θάνατο. Η κατάχρηση σ’ όλο της το μεγαλείο…. Ο κόσμος μοιρασμένος σε στρατόπεδα οι Εθνικόφρονες και οι Αντιφρονούντες… οι « δικοί μας» και « οι άλλοι» οι Κομουνιστές… Απαγορευμένα βιβλία … απαγορευμένη μουσική … διωκόμενοι συγγραφείς και συνθέτες…. σκοτάδι και φόβος παντού… Και ο ΄΄ηρωας του βιβλίου ένας νεαρός αστυνομικός στα πρώτα χρόνια της καριέρας του .εμαθε να ζει στο «Ναι» .Άθελα του ασκούσε εξουσία αλλά και υπέκυπτε σ΄ αυτή…. Γνώρισε τον Έρωτα και το πάθος μέσα από τις ζωές άλλων… όταν κατόρθωσε να πει «Όχι» άρχισε να κάνει τις δικές του επιλογές…. Να ζει πλέον την δική του Ζωή και να πληρώνει και το αντίστοιχο τίμημα….
Οι «Ζωές στο κόκκινο» απεικονίζουν με γλαφυρότητα την μεγαλοαστική κοινωνία της Ελλάδος μέχρι πριν μερικά χρόνια… .θεοποίηση του χρήματος… όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται…. Από την ηδονή ..το πάθος…. Μέχρι συνειδήσεις …
Ζωές χωρίς ενδιαφέροντα… ηθικές αξίες… κυριαρχία του Εγώ… η κενότητα και η ματαιοδοξία σ’ όλο της το μεγαλείο..
Χαλαρότητα ηθών.. έκπτωση συναισθημάτων… Ζωές βουτηγμένες στο βούρκο… Ζωές θρυμματισμένες πίσω από τα τείχη του καθωσπρεπισμού….. Ζωές που εναλλάσσονται από την κόλαση στον παράδεισο….. Ζωές στο κόκκινο…….
Με τρυφερότητα, ευαισθησία, αμεσότητα , γλαφυρές εικόνες και βαθύτατα κοινωνικούς χαρακτήρες και προβληματισμούς.. ο Άγγελος Πετρουλάκης μας συναρπάζει ενώ παράλληλα με εύστοχο τρόπο καυτηριάζει κάποια γεγονότα και καταστάσεις της Ελληνικής κοινωνίας.
Αναλύει και εμβαθύνει στις ανθρώπινες σχέσεις αλλά συγχρόνως μας μαγεύει και μας ταξιδεύει με τον ποιητικό τρόπο γραφής του…
Άγγελε είμαι πανευτυχής που γνώρισα εσένα και την Μαίρη και είναι μεγάλη μου τιμή που είστε φίλοι μου … και σας συναντώ πάλι εδώ…. περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία το επόμενο βιβλίο σου… ελπίζω σύντομα…
Συνέχισε να γράφεις…. Σ’ευχαριστούμε!!!!!!
______________

(Ανάλυση και παρουσιαση της ποιητικής συλλογης απο την Αννα Τσεκουρα)

Απόψε, στον ιστορικό αυτό χώρο που προσωπικα με συγκινεί οποτε τον επισκέπτομαι, για οποιοδήποτε λόγο, παρουσιάζουμε το τελευταιο ποιητικό έργο του Αγγελου «ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΑΙΤΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΘΥΜΗΣΗ» Όταν μου ζήτησε ο ίδιος ο Αγγελος να είμαι εγώ εκεινη που θα τον παρουσιάσει στο κοινό των Σπετσών, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν :ΘΕΕ ΜΟΥ!! Πως θα παρουσιασω εγώ έναν τόσο σημαντικο άνθρωπο των γραμμάτων; Διοτι όπως ακουσατε πριν στο βιογραφικο του ο Αγγελος δεν είναι μονον ένας συγγραφεας, ούτε μονο ένας ποιητής. Εχει περάσει από δημοσιογραφία και πολλές άλλες οδους του λόγου και γνωρίζει οσο λιγοι αυτην την τέχνη. Χαιρει της εκτιμησης όχι μόνον ευρύτατου αναγνωστικού κοινού μα και πολύ εκλεκτου κυκλου της λογοτεχνιας όπου δεν τον αγαπουν και τον συμβουλεύονται μονον εξαιτίας της μορφωσεως ή της εμπειρίας του αλλα και εξαιτίας της σεμνότητάς του.
Να λοιπον ένα πρώτο μυστικο που θα βγάλω εγώ στην φόρα αποψε για τον Αγγελο. Την σεμνότητά του απέναντι στα διόλου ευκαταφρόνητα επιτεύγματά του.  Τις διακρίσεις του, την εκτίμηση που του εχουν νεοι αλλα και παλαιότεροι του χωρου της Λογοτεχνίας, την βαθιά του συστολή να μιλήσει για ότι γράφει ή να θεωρήσει ότι γράφει,  καλό…
Θεωρώ πολύ μεγάλη και ουσιαστική τιμή αυτός ο άνθρωπος να αναθέτει σε μενα και μαλιστα εν λευκώ να κανω τις συστάσεις αναμεσα σε εκεινον και σε εσας, και τον ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη που μου δειχνει!
Τον Άγγελο τον γνώριζα παντα από τις γραφές του. Όμως όταν τον γνώρισα ως άνθρωπο και ως φίλο τον εβαλα ακομη περισσότερο στην καρδιά μου. Όπως και την συζυγό του Μαίρη γιατι απλά οι άνθρωποι αυτοι σου ανοίγουν την δική τους να μπεις και ετσι δεν εχεις επιλογη από το να τους αγαπησεις βαθια…
Όταν άρχισα να μελετώ τον ΛΟΓΟ, οι πρώτες μου σκέψεις ήταν να γράψω ένα διθύραμβο οπου θα ανελυα τις εξαιρετικές τεχνικες με φιλολογικη προσέγγιση στους στιχους του.
Το θεώρησα ανεπαρκές και  μέγα Λάθος!
Πέρα από το γεγονός του ότι δεν είμαι φιλόλογος της ελληνικής γλώσσας αλλα της αγγλικής και οσο καλα και αν χρησιμοποιώ την γλώσσα μου προφορικώς ή γραπτώς, θα υπήρχε παντα μεσα μου κατι που δεν θα μου άρεσε, όσες φορές και αν ξεκίνησα να γράφω όσο και αν έβαζα την υψηλή τέχνη του λόγου να κυριαρχήσει στην ομιλία που ετοιμαζα, ενιωθα αδεια σε κάθε αναγνωσή της.
Ο Αγγελος είναι από τους πρώτους ανθρώπους που μου ειπε πως η επιτυχια σε ότι κανω βρίσκεται στο ότι,  ό,τι γράφω,  το γράφω με την καρδια και όχι με το μυαλο. Αυτή η θύμηση με κέντρισε ένα απογευμα που ξαναδιαβαζα τα γραφομενα και τις αναλυσεις μου και βρηκα ως δια μαγειας την απαντηση στο ερωτημα μου γιατι μια τοσο ομορφη και ακαδημαική ομιλια δεν μου αρεσει. 
Δεν είχε καρδια μεσα. Δεν είχε την καρδιά μου!
Τα έσκισα όλα. Δεν θα χρησιμοποιησω κανεναν δυσνοητο ορο και δεν εχω καμια διαθεση να κανω επιδειξη γνωσεων. Θα μιλήσω μονο με την καρδια μου για τουτον Τον Λογο και την Αιτια για την αποψινη Θύμηση….
Ο Λογος τουτος είναι ένα βιβλίο γραμμένο στην Πέτρα.  Στα κύματα. Στο φεγγαρόφωτο. Στην οργή των ανέμων. Αρχίζεις να διαβάζεις και βρίσκεσαι στον Καυτο ήλιο της Κορώνης, την άλλη στιγμή στον αγέρωχο βράχο της Μονεμβασιάς, στο Φεγγάρι που χαιδεύει την γύμνια του Οίτυλου.. Βρίσκεσαι πότε στο ένα στοιχειο της φύσης πότε στο άλλο.. Προσωπικά περπατησα πολλές φορές σε καυτες λευκές πετρες και στάθηκα ξυπόλητη σε ανεμοδαρμενους βραχους που σκαζουν τα κυματα αγριεμενα, μέσα στο βιβλιο σου Άγγελε. Γδάρθηκα, μάτωσα, σηκώθηκα όμως και χαμογέλασα ξανα… όπως στην ζωή…
Το βιβλιο αυτό είναι ένα ταξίδι στην ζωή και αλλού... Ένα βιβλιο γραμμένο σε αγια χώματα. Σε γη άνυδρη, γη ποτισμένη, γή έρημη, γη που σχιζεται στα δυο… όπως οι άνθρωποι…

Διαβάζοντάς το βρίσκεσαι μια στο άπαν και μια στο μηδέν του ίδιου σου του είναι.

Ένα βιβλιο ταξίδι στην αυτογνωσια, στην συντριβη, στην ευδαιμονία - στιγμιαια η όχι, στην ελπιδα, στην απογνωση, στην πορεία προς το τέλος και στην άρνηση του.
 Ένα ταξίδι σε μια θάλασσα εσωτερικότητας με σκαρί τον Έρωτα. Στην φωτεινή του αχτίδα, στην πενθιμη εποχή του, στον θρήνο, στον ύμνο, στο σκοτάδι, στην ανάσταση, στην προσευχή..
Ο Αγγελος Πετρουλακης ταξιδεύει ο ίδιος και μας ταξιδεύει ολους καθως τον διαβαζουμε. (στιχοι σελιδα  27 Αννα )
Η γραφή του Άγγελου όπως ήδη θα διαπιστώσατε από τις ως τώρα απαγγελίες είναι βαθιάς τρυφερότητας και ευαισθησιας.
Μοιάζει να έχει βαπτιστεί στην κολυμπήθρα της ποίησης. Δεν είναι μονάχα η υψηλή μόρφωση είναι κυρίως το εμφυτο ταλέντο του να υποτάσσει τις λέξεις και ας έχει ειπωθει πολλές φορές πως οι λεξεις δεν υποτάσσονται τελικά σε κανέναν. Σε οδηγουν οπου θέλουν αυτές μέσω της εμπνευσης.
Όμως, εδώ εχουμε την δεινότητα του δημιουργου πέρα από ταλεντα - και μεσα από αυτό – πέρα από γνώσεις μα και μέσα από αυτές – να χρησιμοποιεί λεκτικούς μηχανισμούς τέτοιους που διχως να χάνει σε λυρισμο η γραφή του να είναι ταυτοχρονα τεχνικά άρτια και πλήρως κατανοητή ακόμη και από τους πιο απλους ανθρώπους.
Η ποίηση του Α. είναι μια ποίηση όπως ο ίδιος. Προσιτη. Σεμνή. Εντιμη. Αξιοπρεπης μέσα στην θύελλα των παθών που την οριζουν. Παθιασμένη και ανυπότακτη μέσα στην ευγένεια και την διακριτικότητα που την χαρακτηρίζουν. Μια διαρκής ισορροπία μια διαρκής αναζήτηση…
Είναι γραφή βαθιά ερωτική.  (στιχοι σελιδα 35 Βικυ)

Είναι γραφή βαθιά ερωτική με απολυτο σεβασμό στην γυναίκα την οποία δεν υμνει απλως ο Α. Π. στην γραφη του, ειτε είναι πεζη, ειτε είναι ποιητικος λόγος. Την προσκυνά.
Προσεγγίζει την γυναίκα ως ανασα ζωής και λογο υπαρξης ευλαβικά, κατανυκτικά.  Τοποθετει την γυναικα σε ένα βάθρο και ποτέ σε έναν βωμό. Στον βωμό μπαίνει το δικό του σωμα… (σελ. 24 θα υπαρχεις… Αννα)
σε αυτους τους στιχους που ακουσαμε ως μερος ενός μεγαλυτερου κειμενου πριν λίγο, υπάρχει μια συγκλονιστικη εξομολόγηση. Μια από τις πιο σπαρακτικές εξομολογήσεις στην παγκόσμια ποίηση. Τολμώ να το εντάξω στην δυναμική του μονογράμματος του Ελύτη. Υπολείπεται σε εγωισμο και ατομισμο ξεγυμνώνει το συναισθημα και αφήνει το υποκειμενο ερμαιο στην δινη της πληρότητας που του γεννά ο Έρωτας.

Το συνταρακτικό στις γραφές του Ά. Είναι ο χορός των φθόγγων που συνθέτουν τις λέξεις, των λέξεων που εκφράζουν τις εννοιες… Άλλοτε χορέυουν ένα παθιασμένο ταγκό και αλλοτε ένα ζειμπέκο οδύνης…
?

ο Α. Π. ζωγραφιζει για εμας την εικονα που βλεπει ο .ίδιος καθώς γράφει. Αυτό που εσυ διαβάζεις αυτή τη στιγμη είναι ότι ο ίδιος ξετυλιξε από το βαθυτερο σημειο της ψυχής του και του εδωσε σάρκα και οστά χρώμα και αρωμα μέσα από το μελάνι και το αφησε να ξαποστάσει πανω σε μια κιτρινισμένη ίσως κολλα χαρτί.
Η δυναμική της ποίησης του κρύβεται στην εξαιρετικά αρμονική συνύπαρξη ολων των παρακάτω σε μια εναλλαγη και έναν περιεργο ανεμοστροβιλο ύπαρξης. Πόνος, θλίψη, έρωτας, πάθος, αυτογνωσία, απόγνωση, σιωπή, χαρά, φως, σκοτάδι, αδυναμία, εγωισμός, παράδοση, σοφία, λάθη.
Δεν είναι τυχαίο λοιπον που αυτοι που ξέρουν τον τοποθετουν διπλα σε ογκολιθους της παγκόσμιας ποίησης, σε έναν Ελυαρ έναν Ελλιοτ, μια Πλαφ, μια Σαπφω, ένα Σεφέρη και ένα Ελύτη, ακόμα ακόμα έναν παρεξηγημένο Μπωντλαιρ.
Ας δουμε λιγο τι μπορει να δημιουργει αυτό το μεγαλειο, τι ειδους εμπνευση. Μα ο ιδιος γελα όταν τον ρωτας και λεει η καθημερινή φθορα.. και αν δεν το λεει το εννοει το ειλικρινες του μα λιγο πικρο χαμογελο, το βλέμμα του που σαν σε κοιτάζει ξεκαθαρα σου λεει «ποιος είναι ο ρολος μας μεσα σε ολο αυτό που λεγεται ζωη και χρονος;» Κρατήστε το αυο για τον χρόνο μερικές στιγμές στο μυαλό σας.. γιατι θα επανέλθω..
Εμπνευσή του είναι η απλότητα, η καθημερινότητα και ότι ισοπεδώνεται σε αυτην, η δύναμη της ακινησίας… Ποια είναι η δυναμη της ακινησίας; Οποια και η δυναμη της αδράνειας όποια και η δύναμη της σιωπης. Η Οργή που γεννά πολλές φορές Η οποία ασκει μια απιστευτη ελξη στους δημιουργους, άλλοτε για να ερωτοτροπήσουν και άλλοτε για να αποχαιρετίσουν…  (στιχοι σελ 30 ήξερα την γευση του Αντιο Αννα)

γιατι στην γραφη του Α. Π. στον Λογο του αυτόν τον τελευταιο και τον πιο προσφατο από τους λογους του… Τον ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΑΙΤΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΘΥΜΗΣΗ αναγνωριζεις εκεινον που μπορει να καλώς ορίζει με ανοιχτη καρδια και μυαλό, μα και να αποχαιρετα!  Όπως η ακτη δέχεται το κύμα να την δροσισει και επειτα αφηνεται στον καυτο ήλιο να την στεγνώσει ξανα.
«Κάθε προαίσθημα και το κόστος του.
Κάθε σεισμός και τα ερειπιά του.»  μας λεει…
Αναγνωριζεις εκεινον που βρισκεται στο καλως ήρθες με ότι εχει και δεν εχει. Μα και με κάθε του κυτταρο είναι και στο «εχε γεια».
(στιχοι σελ. 44 Βικυ  )

Από την πρωτη κιολας αναγνωση εχει αντιληφθει ο αναγνώστης πως δεν λειπει η αυτοκριτική στο έργο του Α. Π.  Κι αυτό γιατι γνωρίζει πολύ καλα και τις νύχτες των ανεκπλήρωτων και τις αξημέρωτες βραδιες της εσωτερικής μας αναζήτησης όταν προσπαθουμε να καταλαβουμε τι ζήσαμε τι χάσαμε….
(στιχοι σελ.  73 και 76  Αννα)
Όχι απαραίτητα γιατι είναι απαισιοδοξη ποίηση. Κάθε άλλο!
Είναι Ποίηση γεμάτη Φώς.  Μια Ερωτικη, γεματη Φως ποιηση. Ποιηση για τον ερωτα σε συναρτηση με τον χρονο και τον θανατο.Γνωριζει την θεση του στο Αεναο. Ο Ιδιος λεει πως αν αντιληφθει κανεις τι είναι σε συναρτηση με τον Χρονο θα ξεκαθαρίσουν πολλά και πολλά θα του δειξουν την ουσια στην ζωή του. Θα ξεκαθαρίσουν τα σημαντικα και τα ασημαντα.
(στιχοι σελ 33 Αννα )

Όχι! Δεν είναι μια απαισιοδοξη ποίηση  η ποίηση του Α. μέσα από τον σπαραγμό και την παραδοχή των αρνητικών που περιβάλλουν τον ποιητή, ο Έρωτας όπως για όλο τον κόσμο έτσι και για εκεινον είναι αυτος που επανεκκινεί την δράση!
λεει « το μόνο που ονειρεύτηκα ήταν να ήμουν ένα μικ΄ρο καράβι με τα πανιά του φουσκωμένα από έρωτα και να αρμένιζα σε αγνωστες θάλασσες. Μετά από 58 χρόνια – αρμένισμα διαπιστώνω πως η καρίνα μου σκούριασε και η πατίνα του χρονου κιτρίνισε τα πανιά, που συνεχιζουν να θελουν τον ανεμο, έστω και αν έχουν την επιγνωση ότι μπορει να σκισθουν στην πρώτη καταιγίδα…»
Ο ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΑΙΤΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΘΥΜΗΣΗ μοιαζει με έναν ρητορικό διάλογο. Έναν διάλογο αναμεσα στον ποιητή και τα μυχια της ψυχης του.. τα κρυμμένα τα αφανέρωτα που μοιάζουν τοσο με τα αφανέρωτα όλων μας λιγο πολύ…
Γιαυτο ταυτοχρονα, με έναν μαγικό σχεδον τρόπο, αριστοτεχνικό θα πω εγώ, ο διάλογος είναι αναμεσα στον αναγνώστη και τον εαυτό του. Η Μαγεια εγκειται ακριβως εκει.
Αυτή η γραφη σε παρασυρει στις αταξιδευτες θαλασσες μα και σου αποδεικνύει πως υπάρχουν ορια.. ορια φυσικα,  όρια που θετει η ίδια η ζωή πολλες φορές και οι συνθήκες…
σου φωνάζουν οι λέξεις, σου κραυγάζουν αληθειες και εσυ διαβαζεις και μεσα σου ουρλιαζεις (το ξέρω αυτό ! το εχω νιωσει και εγώ !! και αυτό και αυτό! Και ταυτιζεσαι και στο επομενο λεπτο είσαι εσυ ο στιχος. Γινεσαι εκεινος που εγραψε το στιχο. Βιώνεις την ένταση την οργή την αδημονία την πείνα την δίψα! Την ασφυξία! Είναι η ικανότητα του να εκφράζει αυτό που δεν μπορείς εσυ. Κάποιες στιγμές αισθανεσαι πως ίσως οι στιχοι ήταν από παντα εσυ! Επειδη μέσα στην μοναδικότητά του ο καθένας μας, μοιάζουμε τόσο ο ένας στον άλλον όταν ποναμε, όταν αγαπάμε, όταν φοβόμαστε…

Ο Α. Π. έχει άλλο ένα εξαίρετο χαρακτηριστικό μπορει να μιλα για την απογνωση και τον θάνατο με την πραοτητα των σοφών εκείνων ανθρώπων που κατάφεραν  να κρατησουν  στην ίδια χούφτα κλεισμενες, την απόλυτη ευτυχία και την απόλυτη δυστυχία μαζί!
Λογος και Αιτία για μια Θυμηση

Αναρωτηθήκαμε αλήθεια ποτε ποσες από αυτές τις θύμησες αποτελουν τη ζωή μας; Σε ποσες από αυτές κρυβομαστε; Ποιες από αυτές μας κρατουν ζωντανους; Μια θυμηση μπορει να είναι βασανιστικη. Σπαρακτικη, τρυφερη, νοσταλγικα πικρή, με κοινο παρανομαστη τις περισσοτερες φορες τον Έρωτα. Γιατι κυριαρχα ο Έρωτας κατεχει τους περισσοτερους λογους και αιτιες για θυμησες στην ζήση μας, ή αν θέλετε ο Έρωτας ευθύνεται για τις περισσότερες από αυτές…ακομη και για τις υπέροχες οικογενειακες στιγμες μας …  αφου από έναν έρωτα ξεκινησαν…
Αλλα ο έρωτας δεν κινειται μονον σε παρελθοντα χρονο, μπορει να είναι και λογος για μια μελλοντικη θυμηση.. αφου στην ποιηση του Αγγ. δεν λειπει η τόλμη.
(Στιχοι  65 και 69 Βικυ )

Η τόλμη !
Η αυθεντικότητα των ομολογιών του.  «και λεω ακομη πως αρκετες οι καταγραφές των πρεπει, που ενδυθηκε η αξιοπρέπειά μας, καιρός για λάθη και για ταξίδια στο ενδεχόμενο της ανυπαρξίας»
«γιατι έχω δικαίωμα… λεει»
μέσα από την απεραντοσύνη του πόνου του οριστικού και αμετάκλητου τέλους που τυλίγει τους ανθρώπους και εχει διαφορες μορφές και διαφορες οδους από όπου εισέρχεται στην ζωή μας, ακόμη και μέσα από την της αχανους έκτασης σιωπή μας, ο καθένας μπορει να τολμήσει και να πετάξει ξανά!
Ο Α. Π. στις γραφές του μιλά για τα προσχήματα τα πρέπει και τα μην, τις ενοχές, τις συστολές, τις αναστολές και όλα εκείνα που μας στέρησαν ίσως… ή και μας στερούν γεγονότα που θα μπορουσαν να εχουν γίνει Θύμησες… (στχοι σελ 87 Αννα)
Θύμησες μιας ζωής στην Πετρα που θα γύρει στην πέτρα ξανα και θα παραδοθεί στην Γη.. (το φάσμα του θανάτου μέσα σε  όλο το εργο ακροβατει αναμεσα στον Έρωτα τον Ζωοδότη μα και τον έρωτα θάνατο.. θυμάστε τι ειπα στην αρχή; Δυσκολος θάνατος ο έρωτας… μας λεει ο Ά.)
Θύμησες λοιπον μιας ζωής που ξεκινά με τα χώματα που παιζουμε ως παιδιά και παντα ολοκληρώνεται στα χώματα που περπατησαμε ως ενήλικες και καταλήγουμε όταν φευγουμε.
Οσο υπάρχουν λόγοι και αιτιες για θύμησες άλλο τόσο υπάρχουν λόγοι και αιτίες που εμποδιζουν γεγονότα να γίνουν θύμησες.
«Δεν μας ρώτησαν τα ρολόγια του κόσμου για το πώς θέλαμε την ζωή»
Όχι δυστυχώς δεν μας ρώτησαν. Κόκκινη, Μπλε, διάφανη; Σε ποσα χρώματα χωρά ο κόσμος; Με πόσα παζάρια πετυχαίνεις την δική σου ζωή εν τέλει; Με πόσους ήρεμους έρωτες και με πόσους παθιασμένους γίνεσαι χρόνος στο χρόνο του κόσμου, άμμος στην κλεψύδρα του και ατμόσφαιρα στον χρόνο των άλλων;
(Στιχοι σελιδα 81 Αννα )
Ένας από τους πιο ερωτικούς στιχους που εχω διαβασει ποτε.
θεωρώ οι πιο σπαρακτικά ερωτικοί στιχοι σε τουτο το βιβλιο σου Άγγελε. 
(στιχοι 82 Β. Π – Α. Τ.)
Παντου μια διαρκής αγωνία «μήπως δεν είδα αρκετά; Μήπως δεν έζησα αρκετά;» σε μια ταυτοχρονη ηπια καταγραφή του «εζησα, γεύθηκα, αισθάνθηκα, πονεσα, γνώρισα, είμαι ευγνώμων για όλα… Αντιθεση; Αντιφαση; Όχι, ουσία. Αυτοκριτικη ξανα και ξανα.
Μα αυτό δεν είναι το πλέον ανθρώπινο; Να μην ολοκληρώνεσαι και να αναζητάς παντα το επόμενο που θα σε ολοκληρώσει σαν ψυχή και σώμα; Να μην επαναπαύεσαι στα κεκτημένα μα να προσπαθείς να διευρύνεις και άλλο τους πνευματικους σου χάρτες;
Γράφοντας και η ίδια, γνωρίζω πολύ καλα πως υπάρχουν σπασμενα κάγκελα στις γραφές μας. Τα κιγκλιδώματα εκείνα που είτε τα σπάσαμε και ελευθερωθήκαμε είτε έσπασαν γιατι ήταν σάπια και  παρά την πίστη μας πως μπορουσαμε να στηριχτούμε σε αυτά, τελικά μας γκρέμισαν και μας καταβαράθρωσαν. Όμως, πέρα από κάθε κατακρήμνιση  η γνώση που αποκτήσαμε είναι ανεκτίμητη. Αυτή τη γνώση καταθέτει ο κάθε δημιουργος και αυτην καταθετει ο Α. Πετρ. Και σε αυτό το βιβλιο του. Την αλήθεια πως οι άνθρωποι είμαστε αδύναμοι μπροστά στον Έρωτα και στον Θάνατο. Την άλήθεια πως ειμαστε ελλιπείς. Την αλήθεια πως ειμαστε γεμάτοι φόβους και δισταγμους. Γεμάτοι ανομολόγητα συναισθήματα.
(σελ. 85  Βικυ )

Έχω ταυτιστει με πολλους στιχους σου Αγγελε. Αλλα υπάρχουν δυο στην σελ. 64 του βιβλιου που μοιάζουν να είναι γραμμένοι για μένα και τους έχω κρατήσει και τους κουβαλώ..
«ανήκω στα μέταλλα που δεν εξαργοράζονται, στις πέτρες τις ακατέργαστες..»
Είμαι σε θέση να γνωρίζω πως πράγματι έτσι είναι και για σένα. Προσφέρεις. Γιαυτό και την ποίηση σου την προσφέρεις κυρίως για το όφελος άλλων. Και ναι, πέτρα ακατέργαστη είσαι, που αν κάποιος την επεξεργαστεί, θα χάσει την αξία της.
Τελειώνοντας θα ήθελα να διαβάσω κατι … σελ. 91 ΑΝΝΑ


Η Ποίηση του Άγ. Π. όπως κάθε δυνατή ποίηση δεν διαβάζεται μια φορά. Δεν κάνεις ανάγνωση και κλείνεις το βιβλιο. Οι Λόγοι του όλοι, και περισσότερο τουτος εδώ της Θύμησης, είναι συναξάρια. Επιστρέφεις σε λεξεις σε φράσεις και κλαις η χαμογελάς μαζι τους,  κι όταν κλείνεις το βιβλίο το κάνεις όπως αποχαιρετάς έναν φιλο που συναντάς κάθε μερα για καφέ και δινεται ραντεβου για την επομενη και ίσως πριν του είχες ζητήσει και μια συμβουλή…


Σε ευχαριστουμε Άγγελε!
Ναι, Καλό ήταν το Ταξίδι!

______________

Κυριακή 11 Αυγούστου 2013

                  ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΕΝ ΑΥΛΙΔΙ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΟΜΙΛΟ ΕΡΜΙΟΝΙΔΟΣ

Χθες είχα την χαρά και την τιμή να παρακολουθήσω την παράσταση Ιφιγένεια εν Αυλίδι, απο τον Θεατρικό Όμιλο Ερμιονίδος.  Όλοι οι συμμετέχοντες απο τον νεαρότερο ως τον γηραιότερο, απο όποια θέση και αν βρίσκονταν και όποιο ρόλο και αν έπαιζαν - μέσα και έξω απο εισαγωγικά, ήταν εξαιρετικοί!
Να ξεκινήσω με τους πρωταγωνιστές.  Ο Δημήτρης Σίδερης ως Αγαμέμνων παρουσίασε άρτια τεχνικά έναν βασιλέα που ακροβατεί μεταξύ του καθήκοντος που έχει απέναντι στην πατρίδα και απέναντι στην οικογένειά του.  Ο Δημήτρης Σίδερης απέδωσε τον ρόλο του με την απαραίτητη ψυχρότητα που απαιτείτο και ταυτόχρονα με την ακαμψία που έπρεπε να τον διακρίνει ακόμη και στις στιγμές της αδυναμίας του.  Αυτο που τον έκανε ακόμη πιο υπέροχο, ήταν η Κλυταιμνήστρα, διοτι εκεινη ήταν μονιμως σε μια συναισθηματικη έξαρση. Αυτο εξυπηρετούσε απόλυτα στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων αφου, η εκ διαμέτρου αντίθετη προσέγγιση του τραγικου χρησμού που απαιτούσε να οδηγήσει στο θάνατο ένα παιδι και μάλιστα απο το χέρι του γεννήτορά του
απεδόθη εξαιρετικά τόσο απο τον βασιλέα - στρατηγο όσο και απο την βασίλισσα - μάνα.





Η Κλυταιμνήστρα, την οποία υποδυθηκε συγκλονιστικά η Βικυ Παπάζογλου, νομίζω πως δεν θα μπορουσε να έχει προσεγγιστεί με περισσότερο ένστικτο, γυναικείο και μητρικό, περισσότερη ψυχική διάταση, περισσότερο συναίσθημα απο οποιαδήποτε επαγγελματια ηθοποιο. Η κα Παπαζογλου απέδειξε άλλη μια φορά πως απλά έχει ταλέντο.  Με σοβαρότατες ισορροπίες αναμεσα στο υπερβολικό που απαιτείται σε μια αρχαια τραγωδία αλλα και το "ενοχλητικό" που μια αποτυχημένη προσέγγιση σε ένα ρόλο θα μπορουσε να προκαλέσει, με ωριμότητα, τεχνική και κυρίως με προσωπική εμβάθυνση και ταύτιση  με την ηρωίδα, δημιουργησε μια Κλυταιμνήστρα που οι εκφράσεις της χαράς της (στην αρχή) μα και οι εξάρσεις της οργής και της απελπισίας της κατά την εξέλιξη, να είναι τοσο φυσικές, ώστε να ξεχνάς οτι πρόκειται περι "ρόλου" και να το βλέπεις τόσο φυσιολογικο, όσο και αν κάτι τετοιο συνεβαινε σε καποιον απο εμας τους θεατες.


Η Ιφιγένεια, Τατιάνα Φράγκου, λιτή και πιστή στις σκηνοθετικές οδηγίες της σκηνοθέτιδας Μόνικας Κολοκοτρώνη, απέδωσε υπέροχα την συντριβή της στο άκουσμα του τραγικου νεου και το ίδιο όμορφα την στωική της απόφαση να θυσιαστει τελικά για το καλό των πολλών.

Θεωρώ απαραίτητο εδώ να εξάρω την δουλεια της κας Κολοκοτρώνη η οποια είχε την ευθύνη για την σκηνοθεσία, τις χορογραφίες, την προσαρμογή των κειμένων.  Επειδη είχα την τύχη να βρεθω νωρίτερα απο την καθορισμενη ώρα εναρξης των παραστάσεων στο χώρο, είδα πως είναι πολυ αφοσιωμένη σε αυτο που επελεξε να κανει και αντιλήθφηκα πως αυτος της ο Έρωτας για την δουλεια της είναι ο λογος που το κανει με τόση επιτυχία!  Θεωρώ πως η διδασκαλία που έκανε στο Χορικό ήταν απο τις εξοχότερες που εχω δει.  Η κινησιολογία οι χορογραφίες, οι στιγμές της έξαρσης και της οδύνης, ήταν συγκλονιστικά επελεγμενες και της αξίζουν συγχαρητήρια, που κατάφερε να αποδώσει με τα σώματα των ηθοποιων του χορικου τα συναισθηματα. Τουτο θαρρώ πως δειχνει και την υψηλή τέχνη που κατέχει στην χορογραφία και ίσως στο μέλλον δουμε κατι καθαρά απο χορό απο την κα Κολοκοτρώνη...
Θα ήταν πιστεύω μια εξαιρετική παράσταση επισης!

Οι κοπέλες του Χορού όλες εξαιρετες μία μια και αν είχαν το χρόνο να δώσουν παραστάσεις περισσότερες νομίζω θα τελειοποιουσαν και τον συγχρονισμό τους σε ορισμενα σημεια, όχι οτι έχει ιδιαίτερη σημασια αφου η αποδοση των ρολων τους ήταν έξοχη έτσι και αλλιως.



Η Κική Αυλωνιτου - Πέλα που "ντύθηκε" τον Πρεσβύτη, τον γέρο υπηρέτη του Αγαμέμνονα και ανθρωπο που στην ουσια λέει την αλήθεια στην Κλυταιμνήστρα, ήταν καταπληκτική.Δεν ξέρω αν φταίει το όνομα Αυλωνίτου αλλα σίγουρα έχει ταλεντο το αίμα της!

Ο Τάσος Κερεμέζης, στον ρόλο του Μενελαου, σωστός, δυνατός, αρρενωπός στην ζήλια του και την ευαισθησία του, ενα ακόμη ταλαντουχο μέλος του Ομίλου.



Ο Αντώνης Νικολόπουλος είχε τον ρόλο του Αχιλλέα. Προσωπικά του έδωσα συγχαρητήρια όχι μονον γιατι ήταν ακριβώς όσο άγριος και ευθύς χρειαζόταν, αλλά και γιατι πραγματικά  υπηρξε πιο γοητευτικός και ζεστος την στιγμή των παρακλήσεων απο την Κλυταιμνήστρα να σώσει το παιδί της, απο άλλους που εχουν κατά καιρους ενσαρκώσει τον συγκεκριμένο ρόλο.


Τελος, ειδική μνεία θεωρώ πως πρέπει στην κα Γιούλα Καράμπελα που είχε τον ρόλο του Αγγέλου αφηγητή, που στην αρχή και στο τέλος μαγεύει με την εμφάνισή της το κοινό.
Οι εξαιρετικοι φωτισμοι του Ιωνα Ξυπολια σε ολη την διάρκεια του έργου, η μουσικη που έγραψε ο Γιάννης Λολεκ, το λιτο μα επιβλητικό σκηνικό του Γρηγόρη Καμπούρη, τα εκπληκτικά κουστούμια της Όλγας Φουντούκου αλλα και οι μικρότεροι ρόλοι του Στρατιώτη και του Ορέστη σε πολυ νεαρη ηλικία, όλοι και όλα λειτούργησαν τοσο διανθιστικά στην αποδοση της τραγωδίας που νομίζω πως πολλοί άλλοι Θεατρικοί Σύλλογοι που θα δουν την παράσταση θα επιθυμήσουν να ανεβάσουν και οι ίδιοι μια Αρχαια Τραγωδια.

Αλλωστε τι ωραιότερο απο το να διδάσκουμε και διδασκόμαστε μέσα απο το θέατρο. Μέσα απο το δικό μας Θέατρο!
Είστε όλοι Υπέροχοι!
Καλή Αντάμωση στην επόμενη Αυλαία!