Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΩΤΙΣΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ


Το Σάββατο 3 Μαίου είχα την χαρά και την τύχη, να βρεθώ στην εκδήλωση
προς τιμήν του Κώστα Γεωργουσόπουλου και κατόπιν να παρακολουθήσω
άλλη μια θεατρική παράσταση από τον Θεατρικό Όμιλο Ερμιονίδος.


    Ξεκινώντας, από το συγκινητικό γεγονός της πρόσκλησης του κ. Γεωργουσόπουλου από τον πρώην μαθητή του και σημερινό Λυκειάρχη Κρανιδίου, Καθηγητή Μαθηματικών Ιωάννη Δημαράκη, που μαζί με τον Πρόεδρο του Θ.Ο.Ε. Δημήτρη Σίδερη οργάνωσαν αυτήν την εκδήλωση, θα ήθελα να συγχαρώ αμφότερους για αυτή την πρωτοβουλία. Για τον κ. Γεωργουσόπουλο δεν θα μιλήσω εγώ, έχει ήδη μιλήσει η πορεία του και η παιδεία του.  Το μόνο που μπορώ να γράψω εδώ για αυτήν την συνάντηση, είναι η εντύπωσή μου πως παρευρισκόμενη στην αίθουσα, ανάμεσα στο ακροατήριο του, επιμορφώθηκα, εκπαιδεύτηκα.
    Όλοι άκουγαν προσεκτικά τον "δάσκαλο" να μιλά για το θέατρο
και πραγματικά δεν ήθελαν να τελειώσει αυτή η ομιλία. Τα θέματα, τα έργα,
οι συγγραφείς, διαδέχονταν το ένα το άλλο στον λόγο του με τέτοια φυσικότητα,
που σε ανάγκαζαν να αναλογιστείς πως είναι ευλογία να μπορείς να αρθρώνεις τέτοιον λόγο και να ρέεις ανάμεσα στο ακροατήριό σου, είτε αυτό αποτελείται από πολλους όπως το Σαββάτο το βράδυ, είτε από λίγους όπως οι μαθητές μιας τάξης δημοτικού γυμνασίου ή λυκείου.
    Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος μίλησε κοιτώντας τους ακροατές του στα μάτια,
δίχως χαρτιά, δίχως σημειώσεις, δίχως να χάσει μια φορά τον ειρμό του,
δίχως να σταματήσει για να σκεφτεί. Μιλούσε και αναρωτιόμασταν όλοι
πως είναι δυνατόν να μην έχει κάνει ένα λάθος εν την ρύμη του λόγου,
να μην έχει κάνει μια παύση για να βρεί την σωστή λέξη ίσως. 
Όταν τελείωσε η ομιλία του είχα την αίσθηση πως αυτές οι δύο ώρες ισοδυναμούσαν με ένα ακαδημαϊκό έτος! Το είπα και δημόσια αργότερα, όταν συνεχάρηκα τους ανθρώπους που είχαν την σκέψη να καλέσουν τον παλιό τους δάσκαλο για να τον τιμήσουν.
    Αργότερα όταν βρεθήκαμε σε στενότερο κύκλο και είχαμε την ευκαιρία
να μιλήσουμε περισσότερο, διαπίστωσα πως ο συμπαθέστατος κύριος που παρακολουθούσα από μικρούλα να μιλά για το θέατρο και τις γραφές, να αρθρογραφεί ασκώντας κριτική στα θεατρικά δρώμενα, φορώντας πάντα εκείνες τις υπέροχες τιράντες, δεν με τρόμαξε. Δεν με απώθησε. Δεν με έκανε να αισθανθώ πως έχω απέναντί μου έναν άνθρωπο που η γνώση του και η εμπειρία του τον έχει κάνει αλαζόνα, επαρμένο και απρόσιτο. Όχι, κάθε άλλο! Ευπροσήγορος, ευγενής, αντικειμενικός και θετικότατος απέναντι στην προσπάθεια των νέων ανθρώπων αλλά και των νέων διδασκάλων που προσπαθούν να κοινωνήσουν το θέατρο και την παιδεία που φέρει, μου άφησε την εντύπωση πως για πολύ λιγο και εγώ και οι άλλοι, βρεθήκαμε κοντά σε πνεύματα φωτισμένα άλλων διδασκάλων του παρελθόντος που μετάγγισαν το φως τους σε εκείνον τότε, όπως σήμερα προσπαθούν κάποιοι να μεταγγίσουν φως στους μελλοντικούς δασκάλους. Γιατί αν ο γονιός είναι η αρχή, ο δάσκαλος είναι η συνέχεια που δεν έχει τέλος, αφού η επαφή με την γνώση μόνον δίψα για περισσότερη γνώση μπορεί να προκαλέσει.


    Ελπίζω, εύχομαι και προσωπικά θα το προσπαθήσω όσο μπορώ, να εχουμε την χαρά και την τύχη να ακούσουμε και στις Σπέτσες τον Κώστα Γεωργουσόπουλο. Όχι γιατί αναγνωρίζουμε σε αυτόν ένα από τα φωτεινότερα μυαλά της Ελλάδας αλλά επειδή παραμένει πάντα δάσκαλος με την δίψα ενός μαθητή.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου