ΩΣ ΠΟΤΕ Η ΧΩΡΑ ΜΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΣ ΑΝ(Τ)ΟΧΗΣ ;;

 

Τις τελευταίες μέρες νιώθω ότι ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν. Νιώθω να μην καταλαβαίνω ακριβώς ποιοι είναι αυτοί που μου απευθύνουν το λόγο. Μοιάζουν  με κάποιους που γνωρίζω καλά, αλλά πάλι, δεν νομίζω πως τους γνώρισα ποτέ στα αλήθεια.
Για παράδειγμα, παρακολουθώ τον Πρωθυπουργό της χώρας, κύριο Αντώνη Σαμαρά ( σε περίπτωση που κάποιος δεν γνωρίζει ποιος είναι ο πρωθυπουργός μας σήμερα), να λέει με στόμφο και έκδηλη υπερηφάνεια, πως δεν θα επιτρέψουμε να περάσουν στην χώρα μας άλλοι λαθρομετανάστες, επιδεικνύοντας στον Έβρο το συρματόπλεγμα – φράχτη - τείχος που είχαν τοποθετήσει,  αφού θεωρεί πως έχει αποφέρει αποτελέσματα!
Αναρωτιέμαι τότε, αν αυτός που παρακολουθώ να ομιλεί κατά αυτόν τον τρόπο, διατεινόμενος δια την αυστηρότητα που θα επιβληθεί και επιβάλλεται ήδη στα της εισόδου λαθρομεταναστών στην χώρα, είναι ο ίδιος άνθρωπος που επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη το 1991 άνοιξε τα σύνορα και η χώρα μου έγινε οίκος Α(ν)τοχής!
Αναρωτιέμαι !!
Συνεχίζοντας να παρακολουθώ ως θεατής ένα θέατρο παραλόγου, ( με την μόνη διαφορά πως  ο Ευγένιος Ιονέσκο είχε ταλέντο, αυτοί δεν διαθέτουν καθόλου) έγινα μάρτυρας του πολιτικώς ορθού «ξεμαλλιάσματος»  που διαδραματίστηκε  μεταξύ Βενιζέλου και Σαμαρά, σχετικά με την υποψηφιότητα της κυρίας Άντζελας Γκερεκου , ( υπεροχα μάτια να παραδεχθούμε!! Υπέροχη γυναίκα αν και μεγάλωσε και αυτή) για το αν ήταν ή δεν ήταν, συνέβη ή δεν συνέβη. Και αφού καταλήξαμε και καταλήξανε ότι συνέβη η μεταγραφή,  όλοι άρχισαν να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για το τι είναι πολιτικώς ηθικό. (Φωτιά θα πέσει να μας κάψει όλους! Πολιτική και Ηθική,  θα γραφεί νέος τόμος στο λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας από αυτούς τους ίδιους που ανήθικα εξαπάτησαν ολόκληρο λαό κατ’ εξακολούθηση!! Μια σύγχρονη ανάλυση για την ηθική στην πολιτική. Ανατριχιάζω και μόνο που το σκέφτομαι!)
Η ωραιότατη λοιπόν, ψύχραιμη μα και έμπειρη πια  πολιτικός κυρία Γκερεκου,  σε τηλεοπτική της εμφάνιση σε δελτίο ειδήσεων,  εξήγησε τους λόγους που την οδήγησαν στο να αλλάξει στρατόπεδο εκλογής. Εξαιρετική μέσα στο ταγεράκι της, εξόχως διαβασμένη και απόλυτη σε ότι έλεγε, απάντησε το αυτονόητο. Ότι δηλαδή δεν υπάρχει ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει κόμμα να ενταχθεί και βρήκε την Ν.Δ που είναι κόμμα,( γκουχου γκουχου πνίγηκα συγχωρήστε με) να συμμετάσχει για να βοηθήσει στην ευρωπαϊκή πορεία μας και στην σταθερότητα. Εξήγησε πως άλλαξαν τα δεδομένα της και λόγω των παραπάνω,  αποφάσισε την μετακόμιση της από την Χαριλάου Τρικούπη στην Ρηγίλλης!!
Τι δεν καταλαβαίνουμε;
Άλλαξαν τα δεδομένα.  Εδώ άλλαξαν τα δεδομένα ενός ολόκληρου πλανήτη τα δικά της θα παρέμεναν ακέραια και ανέπαφα;
Τι δεν καταλάβαμε;
Ότι  ο κόσμος χάνεται και το ΠΑΣΟΚ χτενίζεται; Ότι η Ν.Δ του βάζει τα ; Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να αναδείξει σε ήρωα τον συμπαθέστατο, κατά τα άλλα, ( μη ρωτήσετε ποια άλλα) Αλέξη Τσίπρα;  Επειδή ο κόσμος τώρα κατάλαβε πως τόσο καιρό που φωνάζανε όλοι οι υπόλοιποι ότι μπορούσαμε να αντισταθούμε και να διεκδικήσουμε διαφορετικούς όρους και δεν χρειαζόταν να τους προσφέρουμε τις κεφαλές μας επί πινάκι,  μας τρομοκρατούσαν και μας υποχρέωναν σε έναν πανικό και μια  προπαγάνδα φόβου;
 Τι δεν καταλάβαμε;
Ότι η χώρα μας, όπως και άλλες χώρες της Ευρώπης, απειλείται από κάτι μεγαλύτερο από την οικονομική καταστροφή;  Από την απώλεια της εθνικής της ταυτότητας, της ιστορικής της σφραγίδας και το δικαίωμά της στην θρησκευτική και πολιτική της ανεξαρτησία;

Οι Έλληνες, κακά τα ψέματα , την φτώχεια και την ανέχεια την άντεξαν πολλούς καιρούς πίσω.  Και όρθιοι στάθηκαν στα δύσκολα και πολέμησαν και άντεξαν και δημιούργησαν από το τίποτα, από τις στάχτες τους. Το μόνο που δεν άντεξαν ποτέ, ήταν η τυραννία και ο ζυγός! Και για όλα τούτα, δεν τους συγχωρούν τους Έλληνες. Για αυτή τους την δύναμη!

Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ αγαπώ την χώρα μου,  αγαπώ την ιστορία μου, αγαπώ τους νεκρούς μου,  αγαπώ τους ζωντανούς μου, το παρελθόν μου και το μέλλον των παιδιών μου και δεν γουστάρω-  για να το πω στην λαϊκή καθομιλουμένη-  να μου κάνουν κουμάντο ούτε ένα μάτσο κουστουμαρισμένοι, ρομποτικοί ανέραστοι, ούτε και ένας στρατός από φανατισμένους όλων των θρησκειών και εθνικοτήτων.
Σήμερα ο σοσιαλισμός έχει χάσει την θέση του.  Ο κουμμουνισμός εκλείπει ακόμη και από τα κράτη που τον γέννησαν. Σήμερα η δεξιά δεν είναι δεξιά όπως και η αριστερά δεν είναι αριστερά! Σήμερα κινδυνεύουμε, όχι να μην έχουμε να φάμε, ( θα πάμε στο βουνό και θα μαζέψουμε χόρτα ρε παιδιά!) αλλά να μην έχουμε τόπο να φάμε!  Να μην έχουμε δικό μας βουνό να μαζέψουμε τα χόρτα! Να μην έχουμε την γη μας, το βιος μας, την πατρίδα μας, την σημαία μας σε λίγο, την θρησκεία που πιστεύουμε!  Και αν σας φαίνεται παράξενο ότι αναφέρω όλα αυτά σε συνάρτηση με τις εκλογές, σκεφτείτε πως ότι αποφασίσετε θα είναι για να σας πάρουν αυτά τα δικαιώματα ή για να τα διατηρήσετε. Δεν ψηφίζουμε πια για το χρώμα, την ανατολή ή την δύση. Ψηφίζουμε για την υπόστασή μας! Δυστυχώς, είναι μια πικρή αλήθεια αυτή.
Μας καλώ λοιπόν σε αυτές τις εκλογές, μην ψηφίσουμε με γνώμονα ποιος  πουλάει καλύτερα το παραμύθι, ούτε με το που νιώθουμε πως έχουμε υποχρέωση,  επειδή πιστεύουμε ότι θα μας τακτοποιήσουν.  Να ψηφίσουμε αυτόν που θα μας εξασφαλίσει το τόπο που θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας με ασφάλεια και περηφάνια για την ταυτότητα τους εν ειρήνη και ας έχουν ένα ζευγάρι καλά παπούτσια για την εκκλησία, όπως ήταν κάποτε.  Ε, δεν πάθαμε και τίποτε. Εκεί την πατήσαμε τα προηγούμενα χρόνια, στα πολλά!
 «οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ, ἀλλ᾿ ἐν τῷ εὖ τὸ πολύ»

 

ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ

Τα Χριστούγεννα είναι έξω από την πόρτα μας. Είναι η πιο όμορφη περίοδος του χρόνου.  Η αγαπημένη μου γιορτή.  Μπορούμε όλοι να είμαστε αφελή, αθώα παιδιά. Βλέπετε ανήκω κι εγώ σε εκείνη τη κατηγορία ατόμων, που γεννήθηκαν ενήλικες και δεν πρόλαβαν για κάποιους λόγους να ζήσουν παιδική ηλικία. Ανήκω στους απωλέσαντες ένα πολύτιμο κομμάτι της ζωής τους. Για αυτό και θέλω το κάθε παιδί να περιμένει αυτή την υπέροχη περίοδο ξεχωριστά. Θέλω να πιστεύει στο Πνεύμα των Χριστουγέννων και σε ότι αυτό αντιπροσωπεύει, την αγάπη.

Αδυνατώντας να κατανοήσω το λόγο,  κάθε τέτοια εποχή γεννιέται μέσα μου ένα σιαμαίο πλάσμα. Το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα που ξεψυχά παγωμένο μια παραμονή Χριστουγέννων στο δρόμο, ενωμένο με την ευτυχισμένη Κλάρα στον Καρυοθραύστη, που παίζει μπροστά στο τεράστιο τζάκι της με το δώρο του νονού της.  
Δεν ξέρω γιατί νιώθω διχασμένη, μα νομίζω ότι αυτό συμβαίνει για να αντέξει η μικρή Αννούλα μέσα μου που μάχεται για όλα. Για να περάσει ακόμη μια χρονιά που αγάπησε πολύ και βαθιά και κατάφερε να γελά, άσχετα με τις ανατροπές που συνέβησαν και άσχετα με το τι έκαναν οι άλλοι γύρω της. Είναι που η ενήλικη Άννα αντέχει έτσι και αλλιώς(;)
Είναι η ηρωίδα του Καρυοθραύστη που παρά τις περιπέτειες της ξυπνά ασφαλής στο ζεστό της σπίτι. Η μικρή Αννούλα δεν ξέρω για πόσα ακόμη Χριστούγεννα μπορεί να αντέξει, να ξεψυχά κάθε παραμονή Χριστουγέννων σε παγωμένους δρόμους – ανθρώπους, ανάβοντας σπίρτα – πάθη για να ζεσταθεί. Δεν γνωρίζω δε, πολλούς ιππότες – πρίγκιπες – στρατιώτες, που θα έμπαιναν σε περιπέτειες μέσα σε όνειρα για να ξημερώσει η μέρα των Χριστουγέννων διαφορετική. Ούτε νεράιδες ζαχαρωτών γνωρίζω πια, ούτε βασίλισσες του Χιονιού ικανές να πετρώσουν. Όλα έχουν περιέλθει σε μια σύγχυση όπως και η καρδιά που μοιράζονται τα δυο αυτά πλάσματα που τόσο διαφορετικές μοίρες έχουν προδιαγραφεί για αυτά. Το χάος και την γαλήνη.

Ποιο από τα δύο βιώνει το χάος; Ποιο την γαλήνη; Μήπως το ένα εμπεριέχει το άλλο; Μήπως ακόμη και η απόλυτη πτώση ενέχει στοιχεία αθωότητας; Όπως αντίστοιχα και η αθωότητα ισορροπεί οριακά πάνω από το κενό του χάους; Και που υπάρχουν οι απαντήσεις; Στην Αννούλα; Ή στην Άννα; Στο Κοριτσάκι με τα Σπίρτα που όλοι κλαίμε μαζί του επειδή υποφέρει και τελικά χάνεται για πάντα εξαιτίας της ανέχειας; Ή μήπως στην εύπορη Κλάρα που μπορεί να ονειρεύεται περιπέτειες και να διακινδυνεύει όσο θέλει μέσα στα όνειρά της, όντας ασφαλής στην πραγματικότητα;
Βλέπετε για το ένα κορίτσι η πραγματικότητα είναι αυτή που δεν επιθυμεί να επιστρέψει, ενώ για το άλλο είναι το όνειρο που όσο ενδιαφέρον και αν το βρίσκει, προτιμά την θαλπωρή και την ασφάλεια του σπιτιού της, αφού έχει σπίτι αντίθετα με το κοριτσάκι που ανάβει σπίρτα στο δρόμο για να ζεσταθεί, ώσπου ξεψυχά από κρύο και πείνα.

Μην σας ξεγελά το όνομα που με θυμίζει. Υπάρχουν εκατομμύρια Άννες ανάμεσά σας και άλλες τόσες ανήλικες Αννούλες. Δεν έχουν όνομα. Δανείζονται το όνομα μου. Υπάρχουν εκατομμύρια Κοριτσάκια με Σπίρτα και πολλές Κλάρες. Μοιράζονται όμως, όλα την ίδια καρδιά.  Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πολλά παιδιά,  μικρά και μεγάλα εκεί έξω,  που τους μοιάζουν. Είμαι σίγουρη πως μέσα μας όλοι κουβαλάμε τις δύο αυτές όψεις των Χριστουγέννων. Είμαι επίσης σίγουρη ότι μπορούμε να βοηθήσουμε τα κοριτσάκια με τα σπίρτα να μην βρεθούν παγωμένα το πρωί και ίσως να ζήσουν τα Χριστούγεννά τους όχι μπροστά σε τζάκι αλλά τουλάχιστον μπροστά σε γεμάτο τραπέζι και με λίγη ζέστη γύρω τους.

Δώστε αγάπη όση και όπως μπορείτε. Η χαρά και η αγάπη είναι τα μόνα που μπορεί κάποιος να προσφέρει, ακόμη και αν δεν τα έλαβε πότε ο ίδιος. Πιστεύω πως όταν φέρεσαι με αγάπη φωτίζεσαι περισσότερο μέσα σου και αντιμάχεσαι κάθε κακή πρόθεση.. Γιατί αυτό είναι η Αγάπη τελικά. Είναι Φως!
Καλά Χριστούγεννα σε όλους, με Φώς!

ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΒΑΡΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

 

Ε λοιπόν, πότε πέρασε αυτός ο χρόνος ούτε που το κατάλαβα.
Φτάνουμε στο τέλος του 2014 και παρατηρώ πως όλα βαίνουν… ίδια!
Δεν βλέπω ιδιαίτερες αλλαγές στα τεκταινόμενα στην πολιτική. Δεν βλέπω ιδιαίτερες αλλαγές στα τεκταινόμενα στην οικονομία.

Αναρωτιέμαι τι πρέπει να διδάξω εκ νέου στον εαυτό μου, πρωτίστως, και έπειτα στα παιδιά μου (τους μαθητές και την κόρη μου). Αναρωτιέμαι τι πρέπει να μελετήσω και να αποστηθίσω για να έχω μια καλύτερη χρονιά. Ή ίσως, να έχω μια αλλιώτικη χρονιά.

Διάβασα πρόσφατα μια πολύ ουσιαστική, σαφής αλλά και απαλλαγμένη από ακαδημαϊκά τερτίπια λόγου και εντυπωσιασμού συνέντευξη στης κας Αρβελερ η οποία με έκανε να σκεφτώ πως στην απλότητα κρύβεται τελικά το πιο θαυμαστό μεγαλείο.

Βρισκόμαστε στο κατώφλι του 2015. Χρονιά δύσκολη για όλο τον κόσμο. Χρονιά δύστροπη για τον κάθε έναν από εμάς. Δεν θέλω να πω για την οικονομική κρίση. Θέλω να μιλήσω για την κρίση μέσα μας...

Έχω την εντύπωση πως οι άνθρωποι μέσα μας έχουμε πολλές σκάλες. Ο εσωτερικός μας κόσμος είναι γεμάτος σκαλοπάτια. Πρέπει με σοφία και σύνεση να αφήνουμε το ένα και να περνάμε στο άλλο. Δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να προσπερνάμε ένα σκαλοπάτι. Γιατί έτσι αφήνουμε κάποια από τις εμπειρίες που μας κάνουν σοφότερους να χαθεί. Ας προσπαθήσουμε να ανεβούμε αυτά τα σκαλοπάτια, όχι για φθάσουμε ποτέ στην κορυφή της σκάλας,  μα για να ανακαλύψουμε τι μας επιφυλάσσει το κάθε σκαλί.  Ανεβαίνοντας δε, ακόμη και γλιστρώντας κάποιες φορές προς τα πίσω (κάτω εν προκειμένω) θα αισθανόμαστε ακόμη πιο δυνατοί.
 Ίσως θα πρέπει να εμβαθύνουμε μέσα μας, έτσι ώστε να ανακαλύψουμε τι μας θλίβει πραγματικά και να το πολεμήσουμε. Να ανακαλύψουμε τι μας φοβίζει πραγματικά και να το αντιμετωπίσουμε κατά πρόσωπο, χωρίς υπεκφυγές.  Ας προσφέρουμε στους εαυτούς μας το δώρο της ηρεμίας και της εσωτερικής ισορροπίας που μπορεί να μας βοηθήσει να ανταπεξέλθουμε στη δυσκολία και στην δυστροπία του νέου χρόνου αλλά και του εαυτού μας. Ας κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας και ας κάνουμε το πρώτο βήμα να ανεβούμε κάποιο σκαλοπάτι και έπειτα θα έρθει η σειρά του επόμενου, και του επόμενου. Και έτσι θα υψωθούμε λίγο και η ανάταση αυτή η εσωτερική θα επιφέρει και το φως λίγο πιο κοντά.

Πριν λίγες μέρες αναπτύχθηκε μια συζήτηση με τους μαθητές μου για την δομή της οικογένειας. Τα παιδιά στην ερώτησή μου, «Ποια πιστεύετε πως θα είναι η δομή της οικογένειας στο μέλλον και ποιες αλλαγές έχει ήδη υποστεί αυτή;» έδειξαν να μην καταλαβαίνουν, παρόλο που επανέλαβα την ερώτηση πολλές φορές και ισχυρίστηκα πως είναι σαφής.
Τα παιδιά επέμειναν πως δεν αντιλαμβάνονται το νόημα του ερωτήματος. Εξήγησα τότε, πως αυτό αφορά στην σύνθεση της οικογένειας και στις αλλαγές που έχουν παρατηρηθεί και πιθανώς θα συνεχίσουν να παρατηρούνται στο μέλλον.  Ακολούθησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση της οποίας το συμπέρασμα ήταν πως τα νέα αυτά άτομα δεν επιθυμούν ριζική αλλαγή στην δομή του θεσμού της οικογένειας.

Σε μια εποχή που όλα ευνοούν την μετάλλαξη τόσων και τόσων θεσμών, αξιών και εννοιών, η απόφαση νέων ανθρώπων στην διατήρηση αυτών, τουλάχιστον από την πλειοψηφία τους – διότι σαφέστατα θα υπάρχουν και κάποιοι που ίσως για τους δικούς του προσωπικούς λόγους επιθυμούν μια «διεύρυνση» στην έννοια της λέξεως οικογένειας – αποτελεί φως στο γενικότερο σκοταδισμό που βιώνουμε σε διάφορα πεδία.

Παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες τηλεοπτικές σειρές, κινηματογραφικές ταινίες και γενικότερα παραγωγές, οι οποίες έχουν εντάξει στην πλοκή της εκάστοτε ιστορίας τους και έναν ομοφυλοφιλικό έρωτα και όχι μόνον. Δεν έχω κανένα θέμα με την επιλογή, επί προσωπικού, των ανθρώπων που έλκονται από το ίδιο φύλο. Δεν θα με ενοχλούσε και δεν θα το ανέφερα εφόσον το ζούμε, το συναντάμε, το διαπραγματευόμαστε στην καθημερινότητά μας και είναι κομμάτι της κοινωνίας έτσι ή αλλιώς, είτε μας αρέσει είτε όχι. Όμως τελευταία διαπιστώνω, μετά λύπης μου, πως γίνεται μια συντονισμένη προσπάθεια να περάσουν μηνύματα στο νεανικό κυρίως κοινό μέσα από τηλεοπτικές παραγωγές, που αφορούν στην αλλοίωση και την ανασύσταση της δομής της οικογένειας. Για παράδειγμα, το τηλεοπτικό προϊόν προβάλλει ανώδυνα, ως εντελώς φυσιολογικό, ένα νέο μοντέλο οικογένειας που αποτελείται από ζευγάρι του ιδίου φύλου και ένα υιοθετημένο παιδί.

Θα σπεύσω να συμφωνήσω, με όσους θα σκεφτούν, πως δεν μας λέει κανείς ότι αυτό το παιδί δεν θα ανατραφεί με αγάπη και με δικαιοσύνη και με όλα εκείνα που χρειάζεται ένα παιδί για να μεγαλώσει υγιώς και ασφαλώς. Θα συμφωνήσω επίσης και με όσους θα αντιδράσουν λέγοντας πως σε πολλές φυσιολογικές οικογένειες τα παιδιά κακοποιούνται καθημερινά και δεν τυγχάνουν της προσοχής και της φροντίδας που απαιτείται και που ίσως, να τύχει αυτό το πλάσμα, μεγαλώνοντας μέσα σε μια τόσο διαφορετική οικογένεια. Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω το γεγονός πως την νέα αυτή δομή της οικογένειας στην οποία το ζευγάρι αποτελείται από άτομα του ίδιου φύλου, την λανσάρει πλέον η παγκόσμια βιομηχανία θεάματος! Τα χιλιάδες παιδιά του κόσμου, παρακολουθούν ως κάτι εντελώς φυσικό, την ανατροφή ενός παιδιού από μια τέτοια οικογένεια.   Αν αυτό δεν είναι προπαγάνδα, τι είναι; Αν έτσι δεν καταλύονται οι θεσμοί, πως;  

Το χείριστο της υπόθεσης είναι πως το μαζικό αυτό μέσο – η τηλεόραση, χρησιμοποιείται κατά κόρον, όπως ακριβώς χρησιμοποιούνται και τα δελτία ειδήσεων. Ο ρόλος του πλέον είναι να δημιουργήσει εύφορο έδαφος για να καλλιεργηθούν μέσα μας κάποιες ιδέες, που κάποιοι αποβλέπουν στο να γίνουν νέες νόρμες διαβίωσης. Είναι θλιβερό να συμβαίνει γύρω μας η  απόλυτη καταστρατήγηση θεσμών και αξιών όπως αυτός της οικογένειας και να μην αντιδρούμε.

Δυστυχώς,  η ιδέα της απόλυτης πολτοποίησης των ανθρώπων της υφηλίου, όπου δεν θα διαχωρίζεται το φύλο, η εθνικότητα, η ταυτότητα, τίθεται σε εφαρμογή εδώ και χρόνια και δεν το έχουμε καταλάβει.  Σε λίγο πολύ φοβούμαι πως θα κυκλοφορούμε με τα περίφημα barcodes  χτυπημένα στο καρπό αντί για ονόματα, σαν πρωταγωνιστές σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας, για τα οποία  ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είχε πει και γράψει πάρα πολλά. Και δεν μιλώ ούτε για το βιβλίο της Πέμπτης Δημοτικού που δείχνει την εικόνα που περιγράφω πιο πάνω προφητικά, (κατά λάθος, αφού στο Υπουργείο Παιδείας από ότι φαίνεται δεν ελέγχονται τα περιεχόμενα των σχολικών βιβλίων !!) ούτε για το αν το παιδί μας θα επιλέξει να αρέσκεται από το αντίθετο ή το ίδιο φύλο. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα, ακόμη και μεγαλώνοντας σε κανονική οικογένεια.  Είναι που έχουμε χάσει την μπάλα και δεν ξέρουμε σε ποιο τέρμα σκοράρουμε. Είναι που νομίζουμε πως εξελισσόμαστε και στην ουσία οδηγούμαστε στη καταστροφή. Είναι που μας παραμυθιάζουν με ότι γνωρίζουν πως έχουμε ανάγκη για να υποκριθούμε τους αντιρρησίες. Έτσι, όταν θα έχουμε πέσει στην απόλυτη νιρβάνα, να μας οδηγήσουν εκεί που θέλουν. Στην ανωνυμία, την απροσωπία, την υποδούλωση. Μας εξωθούν στην εκτός ορίων ύπαρξη. Μας θέλουν ανεξέλεγκτους και έτοιμους για όλα, για να λανσάρουν το απίστευτο και να το δεχτούμε ως επανάσταση ενάντια στο κατεστημένο που μας βομβαρδίζει με αδικία. Έχοντας μπουχτίσει από αυτή την αδικία δεν αναλογιζόμαστε αν αυτό που βλέπουμε ως άναρχη συμπεριφορά, είναι στην ουσία η συναίνεσή μας στον αφανισμό μας, εθνικά, φυλετικά, ατομικά.

Κάπου έχω γράψει:
«Ο δίχως όρια, ευρέως καταπατάται!» 
Γιατί ο δίχως όρια χειραγωγείται εύκολα.
Γιατί ο δίχως ταυτότητα, λαχταρά να ανήκει κάπου και ευγνωμονεί όταν τον εντάσσουν εν τέλει, δίχως να τον απασχολήσει το πού. Αισθανόμενος ενταγμένος δε, οφείλει και νιώθει υποχρέωση, άρα δεν αντιδρά, δεν πάει κόντρα. Και η ζωή συνεχίζεται…

Ορέ που πάμε; Που έλεγε και ο Αυλωνίτης…

ΑΝΝΟΥΛΑ

 
Το κρεβάτι ήταν πολύ ψηλό. Δεν μπορούσε να ανέβει εύκολα.  Μόλις 6 ετών και όμως τόσο μεγάλη, μα το κρεβάτι δεν μπορούσε να το ανέβει εύκολα.  Δεν το έβαζε κάτω όμως.  Σιγά και μην το έβαζε κάτω! Τραβούσε τα στρωσίδια, πιανόταν από το κεφαλάρι, πότε από τα μαξιλάρια, τα κατάφερνε στο τέλος.
Όταν ανέβαινε με το μωράκι της επάνω στο κρεβάτι έπαιζε με τις ώρες. Εκεί στο δωμάτιο το παιδικό. Είχε και την αδελφούλα της μαζί, και της έδινε το μωράκι της να παίξει και εκείνη.  Δεν είχε άλλο μωράκι κουκλίτσα.
Ο πατέρας της δεν είχε φέρει δύο στα κορίτσια του. Όχι ότι δεν υπήρχαν τα χρήματα. Χρήματα υπήρχαν και αρκετά. Ο πατέρας ήταν ναυτικός και πάντα υπήρχαν και πολλά αγαθά και πολλά παιχνίδια. Τι να το κάνεις;  Άλλα δεν υπήρχαν. Δεν έφερνε ποτέ δυο παιχνίδια, μόνο ένα και μόνο για την Αννούλα. Στην αρχή.  Αργότερα έφερνε μόνο για την μικρή. Αργότερα όταν η Αννούλα μεγάλωσε και απέκτησε σκέψη και γλώσσα ικανή να σου απαντήσει κατάλληλα, σταμάτησε να τη θεωρεί αγαπημένη.
Τα κορίτσια ήταν αγαπημένα μεταξύ τους όμως.  Ήταν ευτυχισμένα κυρίως γιατί εκείνος έλειπε πολύ από το σπίτι και είχαν ησυχία.  Όταν αργότερα μεγάλωσε, η Αννούλα, κατάλαβε πως τα ταξίδια τότε ήταν πολύμηνα και για αυτό είχαν τόσο καιρό ηρεμία στο σπίτι.  Αλίμονο όταν έρχονταν πίσω.  Όταν ξεμπαρκάριζε. Στην αρχή δεν φοβόταν τόσο, αργότερα έτρεμε. Μα και που έτρεμε, δεν το έδειξε ποτέ της.  Τότε ορκίστηκε. Δεν θα επιτρέψω ποτέ να με τρομάξει κανείς στη ζωή μου.  Και όταν ακόμη θα τρέμω από φόβο μέσα μου, στα μάτια μου δεν θα φαίνεται ούτε ένα ίχνος ανησυχίας. Τίποτε.
Ένα βράδυ θυμάμαι, η Αννούλα και η αδελφή της κάθονταν στο δωμάτιο και έπαιζαν. Η μητέρα ήταν βαριά άρρωστη και ψηνόταν στο πυρετό. Ο Γιατρός είχε πει, μια λέξη περίεργη, «ουρολοίμωξη». Έπρεπε η μάνα να μένει στο κρεβάτι και να κάνει ενέσεις.  Ερχόταν κάθε μέρα μια γειτόνισσα και τις έκανε. Εκείνος έπινε, ως συνήθως.  Μόνο έπινε από το πρωί ως το βράδυ, όταν δεν ταξίδευε. Σήμερα η Αννούλα, πιστεύει ότι πάντα έπινε.  Ίσως μόνο όταν δούλευε βάρδια, γιατί δεν μπορούσε και δεν έπρεπε να βάζει σε κίνδυνο τις ζωές και των άλλων στο καράβι.  Πως θα χειριζόταν τα μηχανήματα;
Η μητέρα εκλιπαρούσε για λίγο νερό από το υπνοδωμάτιο που βρισκόταν ξαπλωμένη. Η Αννούλα σαν πιο μεγάλη έτρεξε κοντά της και της έδωσε.  Καιγόταν.  Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Η μάνα έκλαιγε.
"Γιατί κλαις μανούλα, πονάς;" ρώτησε η Αννούλα.
"Παιδί μου, να πονάω λίγο, να καθίσετε στο δωμάτιο σας και να μη βγείτε από εκεί. εντάξει;"
"Ναι μανούλα,..."
Έπειτα από λίγο είδε τον πατέρα της να πηγαίνει στο δωμάτιο μαζί με τη μητέρα της. Η πόρτα έκλεισε. Άκουσε φωνές.  Την έβριζε πάλι.  Τι του είχε φταίξει η γυναίκα; Της φώναζε.  Είχε πάει πάνω από το κεφάλι της και της έλεγε ακατάληπτα λόγια, ασυναρτησίες που γεννά η αρρώστια του ποτού.   Τα κορίτσια αγκαλιάστηκαν και περίμεναν. Η μικρή ρώτησε την Αννούλα αν θα έπρεπε να πάνε να βοηθήσουν την μητέρα τους. Η Αννούλα την έσφιξε πιο πολύ πάνω της, προσπαθώντας να την προστατεύσει και να την εμποδίσει από το να ακούσει και άλλες ασχήμιες και βρισιές. Κάποια στιγμή η μάνα άρχισε να ουρλιάζει. Η Αννούλα κατέβηκε από το ψηλό κρεβάτι και έτρεξε στην κλεισμένη πόρτα. Προσπάθησε να ανοίξει σιγανά λιγο για να δει τι γινόταν μέσα. Από την μισάνοιχτη πόρτα είδε τη μαμά της σε κακό χάλι να παρακαλάει τον πατέρα της να της δώσει ένα βαζάκι που κρατούσε. Ήταν τα χάπια που έπαιρνε η μαμά για να αντέχει. Ηρεμιστικά τα λένε. Τότε δεν ήξερε ακριβώς τι έκαναν. Τώρα ξέρει. Τότε όμως ήταν που ορκίστηκε πάλι, πως ποτέ της δεν θα πάρει ηρεμιστικά για κανέναν και για τίποτε ποτέ!! Και δεν πηρέ!!! Ποτέ!!!
 Από την μισάνοιχτη πόρτα είδε τον πατέρα της να κραδαίνει στον αέρα το βαζάκι με τα χάπια και να τη βρίζει. "Όχι μωρή δεν θα στα δώσω.  Να ψοφήσεις μωρή! Γαμώ την.......τον...... "  δεν ήξερε τι άκουγε η Αννούλα, αλλά ήξερε πως ήταν πολύ κακά και άσχημα λόγια γιατί τα είχε ακούσει αμέτρητες φορές.   Της έλεγε να πάρει την μικρή και να φύγει από το σπίτι. Κόπηκε η αναπνοή της, της Αννούλας! Μιλούσε για την αγαπημένη της αδελφούλα! Της έλεγε ότι δεν την θέλει την άλλη και την έσερνε στο πάτωμα από τα μαλλιά.  Είχε αρπάξει μια γυναίκα άρρωστη με 40 πυρετό από τα μαλλιά και την έσερνε στο πάτωμα να την πάει στην εξώπορτα του σπιτιού,  να την πετάξει έξω; να την ρίξει από κάτω;  τι;  γιατί;; Τα ήξερε η Αννούλα.  Τα είχε ξαναδεί.   Τα ίδια και χειρότερα και πολύ χειρότερα και άλλα στα παιδιά του όχι μόνο στην γυναίκα του. Η μικρή έκλαιγε πάνω στο κρεβάτι δαγκώνοντας ένα μαξιλάρι. Παιδάκι, μωρό στα 4 τι να κάνει; τι να καταλάβει; Πολλά καταλάβαινε όμως…  
Η μικρή- μεγάλη Αννούλα, έπρεπε να κάνει κάτι και το έκανε. Άνοιξε την πόρτα  με κίνδυνο να την δείρει πολύ άσχημα ο πατέρας της και του άρπαξε από τα χέρια το φάρμακο.  Το έδωσε στην μαμά της και του είπε: "Εγώ, θα φέρω την αστυνομία αν ξανά πειράξεις την μαμά μου, ακούς;"
Η μάνα φώναζε να μην μιλά έτσι στον πατέρα της.
Η αδελφή της έκλαιγε σιωπηλά στο κρεβατάκι της αγκαλιά με το μαξιλάρι. Η μικρή - μεγάλη Αννούλα ενηλικιωνόταν απότομα, μέρα τη μέρα.
Στα πέντε της ήταν δεκαοχτώ και στα επτά της εικοσιπέντε.
Στα δώδεκα όταν πια έφυγαν από τον εφιάλτη ήταν πλέον σαράντα.
Μη ρωτήσετε πόσο είναι σήμερα.
Είναι πάντα η Αννούλα, για όλους!

Ζήτησα από μια φίλη να μου δώσει μια λέξη για να γράψω κάτι και εκείνη μου είπε την πιο δύσκολη…  «Αννούλα»

ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΟΥΜΑΣ -  ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΝΟΤΕΣ…

Τον τραγουδοποιό (συνθέτη, στιχουργό, τραγουδιστή) Μιχάλη Σούμα και βασικό τραγουδιστή του συγκροτήματος ΟΝΥΞ τον γνώρισα όταν συναντήθηκαν τα Ταγκό μας. Το δικό του «Ταγκό της Ξενιτιάς» με την εξαίσια φωνή της Σταυρούλας Βλάχου και τον ίδιο φυσικά, ταίριαξε τόσο με τον άξονα που κινείτο το δικο μου μυθιστόρημα «Το Ταγκό της Σκιάς» που υιοθέτησα το κομμάτι και το συμπεριέλαβα στην πρώτη επίσημη παρουσιαση του τον Ιούνιο του 2014!
Το πρώτο που διέκρινα στο Μιχάλη ήταν η πολύ σεμνή του παρουσία και το πάθος που ειχε το βλέμμα του όταν μιλούσε για μουσική και επαιζε μουσικη! Παθιασμένη γυναικα και εγώ πως θα μπορουσα να το αγνοήσω. Στις Αννα- Διατυπώσεις μου λοιπον, την σειρά συνεντεύξεων που εχω σκοπό να δημοσιευσω την Politicaldoubts αποφάσισα πως θα πρέπει οπωσδήποτε να εχω τον Μιχάλη!
Α.Τ--    Γεια σου Μιχάλη!! Καλώς ήρθες στην PoliticalDoubts πες μας λιγα πράγματα για σένα αρχικα…

Μιχάλης Σούμας :  Γεννήθηκα πριν 43 χρόνια στην Αθήνα.  Η καταγωγή μου είναι απ την Κωνσταντινούπολη τα παιδικά μου χρόνια μοιρασμένα στη Καισαριανή και στην Σαλαμίνα όπου και ζω μόνιμα απ τα 11 μου και δεν το  αλλάζω με τίποτα! Με τη μουσική ασχολήθηκα στην εφηβεία μου σαν dj και μετά με 2 φίλους το 1988-89 το Βασίλη Κατσαρα και το Νεκτάριο Βουζουκα φτιάξαμε τους ΟΝΥΞ  και είμαστε ακόμα μαζί και παίζουμε ύστερα από 26 ολόκληρα χρονια! Στις αρχές παίζαμε διασκευές ελληνικές και ξένες και δειλά - δειλά φέραμε και τα δικά μας κομμάτια.  Ύστερα από πολύ αγώνα και πολλές ήδη συναυλίες σ’ όλη την Ελλάδα το 1999-2000 βγάλαμε το 1 μας cd "Μια Χειμωνιάτικη Ιστορία με την υποστήριξη του ATLANTISFM από την alpha records το οποίο πήγε παρά πολύ καλά  και από κει μπορώ να πω με μεγάλη χαρά πως ξεχώρισαν τα κομμάτια «Μια χειμωνιάτικη ιστορία», «Για σένα φίλε»  «ο βασιλιάς της μοναξιάς» και ακούγονται ακόμα και σήμερα! Τα επόμενα χρόνια συνεχίζουμε με τους ΟΝΥΞ να γράφουμε, ηχογραφούμε,  ενώ παράλληλα μέσα μου έχει μπει για τα καλά εκτός απ το σαράκι του να γράφω τραγούδια αυτό και της ηχοληψίας και παραγωγής γενικοτερα! Το 2008 κυκλοφορεί απ την Atlantis  Records το δεύτερο μας cd με τίτλο ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ !! Tα τελευταία χρόνια έχοντας το δικό μου στούντιο  "MountainStudioM.S"  στη ΣΑΛΑΜΙΝΑ φτιάχνω τραγούδια για άλλες φωνές εκτός της δικής μου, που ξεκινά από την μουσική το στίχο την ενορχήστρωση την παραγωγή μέχρι και τη σκηνοθεσία και του βίντεο του κάθε τραγουδιού!!! Έχω αρκετές δουλείες στα σκαριά με πολύ καλές φωνές σε διαφορετικά είδη και στυλ φυσικά, μια απ αυτές είναι της Σταυρούλας Βλαχου μιας ξεχωριστής φωνής αλλά και ξεχωριστού ανθρώπου, σε μουσική δική μου και σε στίχους δικούς μου του Μιχάλη Κάλτσα της Ειρήνης Καρρά και της Άννας Τσεκουρα, πιο πρόσφατα που συνέπεσαν και τα "Ταγκό μας" και από κει ξεκίνησε μια πολύ καλή χημική ένωση συνθέτη κ στιχουργού !  Είναι μια δουλειά με τραγούδια που όσοι έχουν συμμετάσχει έχουν καταθέσει την ψυχή τους πραγματικά και αυτός είναι και ο τρόπος που λειτουργώ.  Να καταθέτω την ψυχή μου σε ότι κάνω αλλιώς δεν το κάνω καθόλου!!!!

Α.Τ--  Με τιμά ιδιαίτερα που με αναφέρεις ως συνεργάτιδά σου σε αυτή την νέα σου δουλειά, μα πρέπει να σου πω πως και εγώ αυτό που διέκρινα από την σύνθεση του "Ταγκό της Ξενιτιάς" κατά αρχήν, το οποίο συνέπεσε να ταυτιστεί με την δική μου συγγραφική σύνθεση, "Ταγκό της Σκιάς", ήταν πως διαθέτει πολύ ψυχή η μουσική σου!! Εδώ όμως, δεν είμαστε για να πούμε για μένα, αλλά για σένα. Νομίζω θα ενδιέφερε τον κόσμο να μάθει πως ένας άνθρωπος που ασχολείται τόσα χρόνια με την μουσική βλέπει τα μουσικά δεδομένα σήμερα. Είμαστε σε τέλμα; Τα ταλέντα που υπάρχουν βρίσκουν το δρόμο τους; ή τελικά το ζητούμενο είναι ο καθένας να πορεύεται με την ψυχή στα δόντια και να μην τον νοιάζει η κατάληξη;

Μ.Σ. :  Άννα η τιμή είναι και δική μου  και ευχαριστώ για την συνέντευξη (να τονίσω ότι είναι η πρώτη που δίνω σαν Μιχάλης Σούμας και όχι σαν ΟΝΥΞ) Tα μουσικά δεδομένα είναι και ένας καθρέφτης πολύ απλά της ζωής, της κοινωνίας και πάντα έτσι ήταν,  η τέχνη ακλουθούσε τον ρυθμό της ζωής και το αντίστροφο! Δυστυχώς,  η ποιότητα της ζωής μας είναι στο χειρότερο επίπεδο και αυτό περνά και στη μουσική αλλά και γενικότερα στην τέχνη! Αυτός ο υπερ-καταναλωτισμός διψά συνεχεία για κάτι νέο, καταβροχθίζοντας ότι υπάρχει στο δρόμο του καλό η κακό! Το διαδίκτυο και τα ΜΜΕ γενικότερα, ναι βοηθούν τον καλλιτέχνη να προβάλει κάτι,  αλλά καλά τραγούδια,  μουσικές,  χάνονται σ’ αυτόν τον κυκεώνα και συνήθως αυτά που επιβιώνουν,  είναι αυτά που θέλει το σταρ σύστημα. Μα έχουν ημερομηνία λήξης γιατί για αυτο το σκοπό βγήκαν, να πουλήσουν εκείνη ακριβώς την περίοδο και να έρθει νέο εμπόρευμα μέχρι ο/η καλλιτέχνης να αρχίσει σιγά σιγά να χάνει τη λάμψη του (και την εμφάνιση του σαν περνούν τα χρόνια) και να τον αντικαταστήσει ο επόμενος,  ο πιο φρέσκος! Δυστυχώς, η μουσική έγινε μόνο διασκέδαση και όχι ψυχ-αγωγια! Ταλέντα υπάρχουν, τραγούδια γράφονται με πάθος με ψυχή που θα γινοντουσαν επιτυχίες σε άλλες εποχές, όχι γιατί είναι σουξέ, αλλά γιατί θα έχουν πάντα κάτι να λένε στον ακροατή όταν τα ακούει, αλλά μπορεί να μην τα ακούσουμε ποτέ γιατί θα χαθούν !  Από εκεί και πέρα πως θα πορευτεί ο καθένας είναι στη κρίση του και στην αντοχή του στομαχιού του! Αν έχεις ατσαλώσει προχώρα, αν δεν σε πολυνοιαζει και είσαι "εραστής-της-τέχνης" =ερασιτέχνης,  πάλι προχώρα,  αν είσαι κάτι άλλο σκέψου το καλά!!!

Α.Τ--   Σε μια μουσική κοινωνία πως λειτουργούν οι θεσμοί και οι νόμοι της; Υπάρχουν και εκεί επαναστάτες; υπάρχουν αναρχικοί; υπάρχουν ακραίοι; ( προσωπικά τους γουστάρω όλους αυτούς ! είμαι αντισυμβατική εκ γενετής!)

Μ.Σ.:  Εννοείται πως υπάρχουν! Άνθρωποι που γράφουν, τραγουδούν,  παίζουν γιατί είναι ερωτευμένοι με αυτό που κάνουν, που δεν τους νοιάζει το να γίνουν πρώτα ονόματα, να δουν το όνομα τους στη μαρκίζα του κέντρου , χωρίς να αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι ωραίο για ένα καλλιτέχνη. Άλλωστε αποτελεί μια  δικαίωση, ένα μπράβο, κάτι να σου δώσει κουράγιο, δύναμη! Υπάρχουν όλοι αυτοί αν και μερικούς βέβαια στην πορεία τους απορρόφησε το σύστημα, απλά γιατί εκείνη την εποχή πουλούσε  "ο επαναστάτης"!!!

Α.Τ.--   Μίλησε μου για τον έρωτα Μιχάλη. Πηγή έμπνευσης για όλους... Είναι το τραγούδι ως μορφή τέχνης, ένας τρόπος να το εκφράσεις ακόμη και στις ακραίες του μορφές; τον εξυγιαίνει πιστεύεις, τον καθαγιάζει, τον αφορίζει;  Μήπως οι νότες λειτουργούν αιρετικά-  όπως και ο ίδιος ο έρωτας-  μέσα στην μουσική, και σε πάνε όπου θέλουν αυτές; Για παράδειγμα,  σου έτυχε να γράφεις κάτι και επειδή βρίσκεσαι σε συγκεκριμένη στιγμή φόρτισης, να γράψεις κάτι άλλο;

Μ.Σ.:  Ο έρωτας και ότι συνεπάγεται, είναι όντως η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης! Για μένα  δεν είναι μόνο έμπνευση στη μουσική είναι έμπνευση για ζωή! Σε κάνει να κοιτάς με άλλο μάτι τον κόσμο και τον εαυτό σου, σε κάνει άλλο άνθρωπο να ξεπερνάς κάθε εμπόδιο κάθε φραγμό! Ακόμα και ο πόνος…  μέσα από αυτόν είναι το πιο γλυκό φαρμάκι που μπορείς να πιες… οι νότες λοιπόν ανάλογα με την στιγμή στην οποία βρίσκεσαι, άλλες φορές τον αφορίζουν και άλλες τον εξυμνούν.  Όλα εξαρτώνται απ την ψυχολογία του καθένα εκείνη τη στιγμή που η μουσική και ο στίχος επιδρά πάνω του!! Ένα κείμενο δικό σου, στίχοι δικοί σου που έβαλα μουσική και μ άρεσε παρά μα πάρα πολύ " Το Γραμμένο" είναι ένα παράδειγμα για όλη αυτή τη μίξη των συναισθημάτων που στον καθένα θα επιδράσει διαφορετικά! Εγώ ακούγοντας να λέει  «είσαι το γραμμένο μου και εσύ είσαι το δικό μου και η αλήθεια δεν μπορεί ποτέ της να κρυφτεί» θα μπορούσε να με αγγίξει θετικά αν το άτομο που είμαι ερωτευμένος είναι μαζί μου αλλά, θα μπορούσε να με κάνει κομμάτια αν στη συγκεκριμένη στιγμή ήμουν μόνος! Και στις δύο περιπτώσεις πάντως,  οι νότες μαζί με το στίχο έχουν χτυπήσει τη φλέβα! Μου έχει τύχει να γράψω κάτι και να βγει κάτι το διαφορετικό, συνήθως  όμως,  γράφω όταν δεν είμαι ψυχολογικά καλά. Είναι πολύ λίγες οι φορές που έχω γράψει κάτι χαρούμενος και με καλή διάθεση! Τόσο, που οι φίλοι μου στο συγκρότημα όλα αυτά τα χρόνια μου κάνουν πλάκα και μου λενε "να ερωτεύεσαι και να χωρίζεις πιο συχνα να γράφεις ωραία τραγούδια!!!!

Α.Τ. ---  Μιχάλη μου, το ίδιο συμβαίνει και με εμένα!! Δεν μπορώ να γράψω γραμμή όταν είμαι σε πελάγη ευτυχίας! το απολαμβάνω με όλο μου το είναι και δεν θέλω να χάσω δευτερόλεπτο. Όταν όμως, μου λειπει ο άλλος, είτε επειδή χώρισα, είτε επειδή απλά είναι μακριά μου... μεγαλουργώ!! Σε ευχαριστώ εδώ δημοσίως, για την υπέροχη μελωδία που έχεις γράψει για το "Γραμμένο" μου... Ήταν ακριβώς ότι είχα φανταστεί για αυτούς τους στίχους και πρέπει να πω στον κόσμο πως δεν σου είχα πει ποτέ τι θα ήθελα να κάνεις με αυτούς τους στίχους. Μεταφυσικά καθαρά βρήκαν τον ήχο τους... Πιστεύω πολύ στην παλαιότητα των ψυχών και στο γραμμένο... Εσύ;

Μ.Σ.:  Ακριβώς,  ενώ όταν είμαι χαλιά θέλω να χαλάσω όλα τα δευτερόλεπτα μέχρι το τέλος του κόσμου σ’ αυτό που θέλω να εκφράσω, ίσως γιατί εκείνη τη στιγμή έρχομαι, κατά κάποιο τρόπο, κοντά στον έρωτα που απευθύνομαι!! Εγώ σε ευχαριστώ Άννα και για μένα η καλύτερη στιγμή είναι αυτή:  όταν γράφει κάτι κάποιος και βάζω μια μουσική και δεν περιμένει τίποτα,  και μόλις το ακούσει δεν το πιστεύει απ τη χαρά του! Για μένα αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή!
Ναι πιστεύω στο γραμμένο αλλά είμαι και λίγο της αμφιβολίας "τι θα γινόταν αν τότε…  αν ! Πιστεύω στο γραμμένο αλλά μόνο και μόνο γιατί σαν άνθρωποι δεν μπορούμε να δούμε το μέλλον, να πάρουμε το γραμμένο,  τη μοίρα στα χέρια μας! Αν υπήρχε αυτή η δυνατότητα ίσως, δεν υπήρχε γραμμένο και όλα ήταν από εμάς προκαθορισμένα!! Πιστεύω λοιπόν οχι στις δυο  όψεις  του νομίσματος αλλά και σε μια μνημειώδη στιγμή που έχοντας πετάξει το νόμισμα 100 φορές, μια φορά ίσως σταθεί στην κόψη του!!

Α.Τ.--- Πες μου Μιχάλη, Η μουσική θεωρείται και ψυχοθεραπεία. Τα φυτά ανθίζουν και ακμάζουν με μουσική. Τα μωρά ηρεμούν. Οι άνθρωποι εξημερώνονται και εξευμενίζονται Θεοί και Δαίμονες. Ποια όψη ίσως, έχεις δει στην μουσική εσύ, που την υπηρετείς ως τραγουδοποιός τόσα χρόνια, που είναι διαφορετική από την ιδανική αυτή προσέγγιση, αν έχει....

 

Μ.Σ.: Κοίταξε Άννα,  λένε ότι  αν είσαι μουσικός κουβαλάς και κάποια τρέλα, τώρα ψυχοθεραπεία είναι σίγουρα όχι μόνο για τον ακροατή, αλλά και για τον μουσικό!! Δεν νομίζω να υπάρχει ιδανική προσέγγιση για μένα η μουσική είναι τρόπος ζωής, δεν έχω δει κάτι διαφορετικό εγώ όλα αυτά τα χρόνια που τραγουδώ και γράφω όπως μου βγαίνει και όπως νιώθω, Η  ζωή γενικά,  χωρίς μουσική θα ήταν μια ασπρόμαυρη ζωή. Δείτε μια ταινία αγαπημένη και βγάλτε τη μουσική από αυτήν όσο και έξοχη να είναι η ερμηνεία του ηθοποιού,  αν την ώρα που πονά βγάλεις τη μουσική που αντικατοπτρίζει το συναίσθημα εκείνο τη δεδομένη στιγμή, δεν θα είναι το ίδιο!

Α.Τ. --  Σχέδια ! Πες μου όλα τα σχέδια σου ότι έχει μέσα το κεφάλι σου για την επόμενη δουλειά και ότι νιώθεις πως θέλεις να δοκιμάσεις από εδώ και πέρα

Μ.Σ :  Λοιπον σχεδια!  Υπάρχει φυσικά η δουλειά της κοινής μας φίλης Σταυρούλας Βλάχου και εδω θέλω να την ευχαριστήσω και δημόσια που μου εμπιστεύτηκε να γράψω και να κάνω παραγωγή στο πρώτο της μουσικό βήμα! Έχω έτοιμη μια παραγωγή με παιδικά τραγούδια αλλά και για μεγάλα παιδιά και παραμύθια σε στίχους της Κυπαρισσίας Μίχα, μουσική δική μου και τραγουδώ στα 5 απ τα 8 κομμάτια ! Γράφω ακόμα για νεα παιδιά που κάνουν τα πρώτα τους βήματα αλλά και καλλιτέχνες που έχουν εμπιστευτεί τη δουλειά μου σαν σύνθεση παραγωγή ενορχήστρωση κτλπ!  Γράφω και  με τους ΟΝΥΞ και ευελπιστούμε σε ένα 3 cd και συναυλίες φέτος!  Κάτι πλανιέται στον αέρα να γράψω μουσική για μια θεατρική παράσταση αλλά δεν είναι σίγουρο ακόμα! Γενικώς να τραγουδώ και να γράφω, αυτό θέλω!

Α.Τ. ---  Αφού σε ευχαριστήσω πολύ, πρώτον για την συνεργασία μας και τη εξαιρετική σου δουλειά με τους στίχους μου τους οποίους σεβάστηκες απόλυτα, δεύτερον για την ευγένεια να μου παραχωρήσεις αυτή τη συνέντευξη ενώ γνωρίζω πως είσαι άνθρωπος των έργων και δεν σου αρεσει να μιλάς πολύ, και τρίτον, για την υπομονή σου να συνομιλήσουμε με πολύ δύσκολες συνθήκες λόγω το χρόνου μου κυρίως, να σου ζητήσω να κλείσουμε λέγοντας μου τα τρία πιο σημαντικά για σένα πράγματα στην ζωή σου για να είσαι ευτυχισμένος. Εκτός απο την Υγεία και την Εργασία που είναι αυτονόητο για κάθε άνθρωπο, ότι αποτελούν προϋποθέσεις ευτυχίας, ποια τρία πράγματα είναι τα πιο σημαντικά για την κατ ουσία ύπαρξη σου.

Μ. Σ. : Άννα μου να σε ευχαριστήσω κι εγώ ξανά, για την εμπιστοσύνη που μου έδειξες δίνοντας μου τους στίχους σου, με αποτέλεσμα ένα υπέροχο "πάντρεμα" και πιστεύω ότι αυτό είναι μόνο η αρχή μιας συνεργασίας που έχει να δώσει και να πει πολλά και επίσης να σε ευχαριστήσω για αυτή τη συζήτηση… Εκτός λοιπόν απ την υγεία και εργασία για μένα αυτό που θεωρώ σημαντικό είναι να τραγουδώ να γράφω και να ονειρεύομαι!! όταν υπάρχουν αυτά νιώθω ότι είμαι ζωντανός!!!!

Α.Τ. ---  Σου εύχομαι κάθε επιτυχία και εις πολλές συμπράξεις και συναντήσεις ουσίας στο μέλλον!! Η μουσική χρειάζεται ονειροπόλους, επαναστάτες και ασυμβίβαστους,  όπως γενικότερα η τέχνη,  αλλιώς... θα ζούμε σε γυάλες!!

 

 

ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΣΕΜΝΟΤΗΤΑ

Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου μου σχετικά με τον Ήχο και το Ήθος, σας παραθέτω, όπως είχα υποσχεθεί, την συνομιλία που είχα με τον 34χρονο Γιάννη Παναγιωτόπουλο. Ο τραγουδιστής αρκετών επιτυχιών των τελευταίων ετών, όπως θα διαπιστώσετε, δεν διαθέτει μόνο μια πολύ καλή φωνή αλλά και έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα…
Θα ξεκινήσω παραθέτοντας μια πρόσφατη καταγραφή για τις επιτυχίες και την πορεία του Γιάννη Παναγιωτόπουλου, κάτι σαν ένα σύντομο βιογραφικό,  ώστε να καταλάβετε περί ποίου καλλιτέχνη πρόκειται, πριν αρχίσετε να διαβάζετε την συζήτηση που είχαμε. Λέω συζήτηση γιατί υπήρξα αρκετά παρεμβατική. Όμως, με ξέρετε. Μου αρέσουν τα δύσκολα,  αλλά περισσότερο μου αρέσουν, όσοι τους αρέσουν τα δύσκολα που βάζω εγώ!

«Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ τα τελευταία 12 χρόνια ηγείται σε νυκτερινά μαγαζιά και κυριολεκτικά το όνομα του και η εξαιρετική φωνή του είναι εγγύηση για τη διασκέδαση του κόσμου και για την επιτυχία των μαγαζιών!  Μερικές από τις μεγάλες επιτυχίες του δημοφιλούς καλλιτέχνη είναι :  ''Βαρέσαμε διάλυση'', ''Μια βουτιά στο κενό'' ''Στο δρόμο'' ''Τόσες γυναίκες'' ''Αν είσαι η μεγάλη αγάπη'' Φεύγουν οι μέρες'' ''Άστο μου τέλειωσε'' και άλλα πολλά.  Τα δυο τελευταία σουξέ βγήκαν φέτος μέσα στα πρώτα 10 super hits από τη Μinos EMI. Αδιαμφισβήτητα ένας από τους ελάχιστους, πραγματικά καλούς και αληθινά λαϊκούς τραγουδιστές, που παρά το νεαρό της ηλικίας του διαθέτει προσωπικότητα και δική του μουσική σφραγίδα στο ερωτικό, λαϊκό τραγούδι, πολύ μεγάλο ρεύμα και τεράστιες επιτυχίες! Τους τελευταίους μήνες τα ''Μαύρα Μεσάνυχτα'' στην Καλαμάτα, γνωρίζουν πολύ μεγάλη επιτυχία και κοσμοσυρροή  χάρη στην πολύ καλή συνεργασία τους με τον Γιάννη Παναγιωτόπουλο. Μαζί του εμφανίζονται η εξαιρετική Ράνια Τέκου και οι νεαροί  Λεωνίδας Παχτίτης και Ιωάννα Χριστοπούλου.»

Α.Τ -- Από πότε ασχολείσαι με το τραγούδι και ποια ήταν αρχικά τα ακούσματα σου;

Γιάννης Παναγιωτόπουλος : Ασχολούμαι επαγγελματικά με το τραγούδι πριν κλείσω τα 16 και τα πρώτα μου ακούσματα ήταν ο Γιώργος Νταλάρας.

Α.Τ.--  Ίσως για αυτό και έχει χαραχτεί μέσα σου το καλό τραγούδι. Πως συνδυάζεται η ζωή εκτός πάλκου με αυτήν εντός; Πόσο εύκολο η δύσκολο και σε ποια σημεία είναι η συνύπαρξη των γεγονότων πάνω σε μια πίστα με αυτά που μπορεί να συμβαίνουν στην ζωή κάποιου κάτω από αυτήν ;

Γ.Π. :  Για να ισορροπείς τις δυο παράλληλες ζωές σου χρειάζεται αληθινή πιστή στο Θεό, σωστές αρχές και τίμιες επιλογές..

Α.Τ.--   Πιστεύεις στο Θεό και αυτό μου αρέσει. Μια που θεωρώ πως οι άνθρωποι με πίστη είναι βαθιά φιλοσοφημένοι, πόσο σε έχει βοηθήσει ως τώρα;

Γ.Π.:  Η πίστη μου με έχει βοηθήσει πάρα πολύ στο να ξεπερνώ απίστευτες δυσκολίες. Στο να κάνω τίμιες επιλογές και μέσω της Θειας Φώτισης να μην ξεπέφτω σε διάφορες ασωτίες που θα με έφθειραν ψυχοσωματικά.  Επίσης νομίζω πως η επιτυχία μου σε κάθε σαιζόν και ειδικά εν μέσω κρίσης, δεν οφείλεται μόνο στο ταλέντο και στη δισκογραφία μου που είναι αρεστή άλλα και στη δύναμη του Θεού που μου χαρίζει απλόχερα όλα αυτά και με ταξιδεύει με ούριο άνεμο σε έναν τόσο δύσκολο χώρο.

Α.Τ.--  Χμ.. απάντηση με σύνεση. Επειδή σε άκουσα και έχω άποψη, θεωρώ πως τραγουδάς τα πάντα και πιστεύω πως θα εκτόξευες και ένα ξένο εναλλακτικό πρόγραμμα – βάζεις ταμπέλες στην μουσική; μένεις πιστός σε πιστεύω στην ζωή και τη σκηνή ακλουθώντας το δρόμο της καρδιάς;

Γ.Π. : Είμαι καθαρά ''λαϊκός τραγουδιστής'' και υποστηρίζω μόνο τα τραγούδια που έχουν καλό στίχο και μελωδία. Πιστεύω πως η καρδιά μου επιλέγει να δίνει καλή τροφή στις ψυχές του κόσμου.. Όσο για το ξένο ρεπερτόριο εάν το απαιτεί η περίσταση το υποστηρίζω και αυτό...

Α.Τ.--  Όπως και για το ελληνικό έτσι για το ξένο, για να το υποστηρίξεις πρέπει να έχεις φωνή. Έχεις φωνή. Ζούμε στην Ελλάδα και σαφώς μας ενδιαφέρουν τα ελληνικά κομμάτια. Ποιο θα ήταν το ιδανικό πρόγραμμα για σένα σε ένα κέντρο,  Γιάννη;

Γ.Π. :  Το ενδιαφέρον πρόγραμμα για μένα είναι λίγο ουτοπιστικό... θα μου άρεσε πανω απ' όλα να μην υπήρχαν κάποια κενά τραγούδια που έχουν γίνει σουξέ τα τελευταία χρόνια, διότι κάνουν κακό στους χαρακτήρες και στη σκέψη των ανθρώπων.

Α.Τ. --  Τις επιτυχίες σου τις είδαμε στο κείμενο που αναδημοσιεύω στην αρχή της συζήτησης μας. Το κομμάτι «Μόνο μια Σιωπή» είναι τεράστιας δυναμικής και οφείλω να πω πως το απογειώνει η ερμηνεία σου.

Γ.Π.:  Το «Μόνο μια Σιωπή» είναι τραγούδι σε στίχους και μουσική δικό μου .

Α.Τ. --   Εμένα με άγγιξε αμέσως και το σιγοτραγουδώ όλη μέρα, το ίδιο και όσους έβαλα να το ακούσουν. Θεωρώ πως είναι μεγάλη μπαλάντα!

Γ.Π.:  Σε ευχαριστώ πολύ.

Α.Τ.--  - Ποια είναι η μεγαλύτερη αρετή που απέκτησες εργαζόμενος στην νύχτα και την βιομηχανία της και ποιο το μεγαλύτερο μειονέκτημα; (πάντα υπάρχει και η αρνητική πλευρά σε κάτι)

Γ.Π.:  Η μεγαλύτερη αρετή που απέκτησα, αλλά ταυτόχρονα είναι και μεγάλο ελάττωμα, είναι η «διάκρισις».  Δηλαδή το να διακρίνω γύρω μου ακριβώς τι συμβαίνει.

Α.Τ.--  Εξήγησε μου το λίγο αυτό, προφανώς εννοείς πως είναι ευδιάκριτο για σένα, πλέον, το τι ακριβώς συμβαίνει και ευδιάκριτοι οι χαρακτήρες των ανθρώπων.

• 
  
  
  
  Γ.Π.:  Ακριβώς !Οι αρχαίοι ημών προγονοι είπαν ''πασών των αρετών η διάκρισις''  μόνο που για κάθε αρετή υπάρχει αντίστοιχα και ένα μαστίγιο για να αυτό- μαστιγωνόμαστε.
  
  Α.Τ--  Στέκεται μπροστά στο καθρέφτη του ο Γιάννης και μαστιγώνεται ενίοτε; Βλέπει Καραγκιόζη η Μέγα Αλέξανδρο στο καθρέφτη; Τι διακρίνει στον εαυτό του ο Γιάννης και τι ο Παναγιωτόπουλος, ή μήπως είναι το ίδιο;  Γιατί ξέρεις τι λένε..  Πολλοί δεν βλέπουμε τι δείχνει ο καθρέπτης αλλά αυτό που φαντασιωνόμαστε για μας. Μίλησες για πίστη στο Θεό και πίστη στην αλήθεια... περιμένω μια εκ βαθέων απάντηση…
  Γ.Π.:  Ο Παναγιωτόπουλος υπάρχει μόνο πάνω στην πίστα.  Ο Γιάννης όμως υπάρχει όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Όσο για τον ''καθρέφτη'' βλέπω πάντα με αυτοκριτική και σε ότι μου έχει χαρίσει απλόχερα ο Θεός, το βλέπω ως αποστολή για μένα αλλά και στο να στηρίζω όσο μπορώ θετικότερα την ανθρωπότητα.
  Α.Τ.--  Πόσο διαβάζεις στην μουσική Γιάννη; δηλαδή πόσο περικλείεσαι στο στίχο που τραγουδάς; πόσο ψάχνεις την αλήθεια ενός τραγουδιού; ένας καλός ερμηνευτής για να βάλει την σφραγίδα του, βάζει μέσα του το έργο και το «ξερνά» - σε εισαγωγικά βέβαια - με τα δικά του σωθικά. Πόσο σε εξαντλεί αυτό; πόσο επώδυνο είναι ; έχει υπάρξει φορά που κατέβηκες από την πίστα νιώθοντας πως έζησες μια μικρή ιστορία τραγουδώντας όπως πάντα με ψύχη;
  Γ.Π:  Η πρώτη έμπνευση και ερμηνεία για μένα είναι πάντα η πιο αυθεντική και η καλύτερη. Έχει πολύ ψύχη χωρίς τεχνοτροπίες. Τώρα όσον αφορά την εξάντληση που μου είπες, απλά δεν υπάρχει. Σε κάθε τραγούδι που τραγουδώ βιώνω μια μικρή ιστορία και κάθε δευτερόλεπτο που κάνω κατάθεση ψυχής νοιώθω μια εσωτερική αναγέννηση και μια δυνατή ενέργεια να διαπερνά τα κύτταρα μου.
  Α.Τ. -- Τα σχέδια σου. Τα όνειρα σου. Και μια ευχή για σένα και τον κόσμο…
  Γ.Π.:  Να έχουμε όλοι υγεία, ευτυχία, ειρήνη και ο Θεός να μας φωτίζει να βλέπουμε πάντα τον καλό δρόμο...
  Α.Τ.  --  Σε ευχαριστώ πολύ για την ενδιαφέρουσα συζήτηση Γιάννη και σου εύχομαι από καρδιάς κάθε επιτυχία.

ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΗΧΟΣ

Η Αλήθεια είναι πως όταν αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο δεν ήξερα πώς να αρχίσω. Αρχικά γνώριζα πως πρέπει να αποβάλλω οποιαδήποτε διαφωνία είχα σχετικά με τις ταμπέλες που βάζουμε σε καλλιτέχνες και μη. Δευτερευόντως, θα έπρεπε να αποτινάξω οποιαδήποτε συμπάθεια ή αντιπάθεια αισθάνομαι για κάποιους χώρους ή για κάποιες συγκεκριμένες συμπεριφορές. Έπειτα όμως, σκέφτηκα πως, εγώ βρε αδερφέ, δεν είμαι δημοσιογράφος. Γραφιάς είμαι.  Ποίηση γράφω, στίχους γράφω, μυθιστορήματα γράφω, χαζομάρες γράφω, στην τελική όποιου δεν του αρέσει αυτό που γράφω το αγνοεί. Αποφάσισα λοιπον να γράψω με την καρδιά μου όπως πάντα κάνω, δίχως νόρμες, πλαίσια και στημένες σκέψεις. Αυτό που εγώ ονομάζω μακιγιάζ της γραφής και που ποτέ μου δεν χρησιμοποίησα ως σήμερα.

Φαντάζομαι πως όλοι θα συμφωνήσετε πως η μουσική είναι μία και πως οι ταμπέλες στην μουσική, ίσως κάνουν μονάχα κακό τελικά, ενταφιάζοντας ίσως, πολύπλευρα ταλέντα σε μια συγκεκριμένη κατηγορία για πάντα. Εξηγώ αμέσως τι εννοώ. Ας μου επιτραπεί να αναφέρω δύο από τους πολλούς εξαιρετικούς καλλιτέχνες της μουσικής βιομηχανίας οι οποίοι ως τραγουδιστές, κυρίως, (αν και τραγουδοποιοί) συγκαταλέγονται στα ιερά τέρατα της Ελληνικής Μουσικής Σκήνής. Τον Σταμάτη Γονίδη και τον Αντώνη Βαρδή. Η απουσία του δεύτερου αφήνει τεράστιο κενό αφού ο Αντώνης ήταν ένας μουσικός που μπορούσε να γεννήσει μουσική από το τίποτε. Μπορούσε να γράψει από την πιο σπαρακτική μπαλάντα και το πιο συνταρακτικό ζεϊμπέκικο, ως  το πιο ροκ άκουσμα που σε γέμιζε επανάσταση! Και να μην μιλήσουμε για το ήθος του… Ας είναι ελαφρύ…
       Ο Σταμάτης Γονίδης από την άλλη, ενώ έχει την ταμπελα του λαϊκού τραγουδιστή, είναι μορφή στο χώρο επειδή μπορεί να πει τα πάντα και όταν λέμε τα πάντα, εννοούμε τα πάντα! Τραγουδά από ψαλμούς και δημοτικά ως ρεμπέτικα και ροκ! Τον έχετε ακούσει να δίνει τα ρέστα του σε ροκιά και δη ξένου ρεπερτορίου;  Αν όχι, δεν έχετε δει τίποτε! Ο ήχος και το ήθος συνεπώς των καλλιτεχνών είναι που κάνει την διαφορά και όχι το ποιο  μουσικό είδος υπηρετούν, ή το πού το υπηρετούν. Και έρχομαι, ευθύς αμέσως, στην ουσία τούτου του κειμένου που ήταν να παρουσιάσει πως μπορεί να αγνοηθούν ταλέντα και αξιόλογοι άνθρωποι από παρεξηγημένες ιστορίες. 
       Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε έτυχε να βρεθώ σε ένα επαρχιακό μουσικό χώρο στην Καλαμάτα. Τα Μαύρα Μεσάνυχτα. Περιττό να σας πω πως μόλις ακούσαμε το όνομα όλη η παρέα, σκεφτήκαμε πως θα είναι μαύρα σαν καλιακούδα και να σας πω, δεν περίμενα και πολλά ούτε από τον χώρο ούτε από τον ήχο, αν και οι δυο φωνές οι βασικές, ήταν ονόματα που είχαν καλές περγαμηνές.  Κάναμε λάθος! Το συγκεκριμένο μαγαζί δεν έχει καθόλου Μεσάνυχτα!  Είναι ένας μικρός χώρος σε σύγκριση ίσως με άλλους, αλλά αρκετός για την διασκέδαση που προσφέρει. Έχει καλή κατανομή τραπεζιών και η εργονομική διάταξη των σημείων αιχμής,  δηλαδή κάβας (μπαρ), κουζίνας και πίστας, είναι η καλύτερη δυνατή.
Ο ήχος του είναι από τους καλύτερους που έχω συναντήσει στην επαρχία. Όσο για το ρεπερτόριο, από τα καλύτερα και τα πιο ξεκούραστα που έχω ακούσει!! Ούτε μια στιγμή δεν βαρεθήκαμε και ούτε μια στιγμή, δεν σκέφτηκα να φύγω. Κάθε επιλογή τραγουδιού προσεγμένη και κάθε αλλαγή ύφους τόση, όση να μην δημιουργήσει πλήξη.  Ένα ακόμη στοιχείο που θα ήθελα να επισημάνω, ήταν η ποιότητα και των θαμώνων. Δεν αισθανθήκαμε ούτε μια στιγμή πως ο χώρος ήταν «καταπιεστικός» για την δική μας γυναικεία παρέα. Δεν ενοχληθήκαμε. Δεν νιώσαμε άβολα. Δεν παρατηρήσαμε καμιά δυσάρεστη κατάσταση.  Ενδεικτικά να αναφέρω πως η παρέα αποτελείτο από σκληροπυρηνικές κυρίες που δεν συνηθίζουν τέτοιου είδους διασκέδαση. Μα δεν ήθελε καμιά να φύγει! Συγχαρητήρια αξίζουν και στην διεύθυνση του καταστήματος για την τήρηση συγκεκριμένων προδιαγραφών και την προσοχή που επιδεικνύει στο θέμα. Οφείλω να το αναφέρω και να το επαναλάβω πως τα Μαύρα Μεσάνυχτα στην Καλαμάτα δεν έχουν καθόλου Μεσάνυχτα !!! Πιστέψτε με, εγώ δεν είμαι από τους λόγιους εκείνους που δεν κυκλοφορούν και σε σκοτεινότερα στέκια.  Είμαι λίγο κατσαρίδα, μου αρέσει το σκοτάδι και το ημίφως, έχω γυρίσει αμέτρητα τέτοια στέκια και έχω άποψη,  οπότε και μπορώ να κρίνω.
Και να περάσουμε στις πολύ καλές φωνές του.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΡΑΝΙΑ ΤΕΚΟΥ δυο νέοι άνθρωποι στα μουσικά δρώμενα με πολύ, πάρα πολύ ταλέντο. Δυστυχώς τον κ. Παναγιωτόπουλο δεν ήταν δυνατόν να τον συζητήσω άμεσα, λόγω επαγγελματικών του υποχρεώσεων και η συνέντευξη του θα είναι σε επόμενο άρθρο. Η κυρία Τέκου όμως, ήταν διαθέσιμη και απάντησε σε μερικές ερωτήσεις μου. Πιστεύω πως αξίζει τον κόπο να διαβάσετε την συνομιλία μου με αυτό το νέο κορίτσι, με την εξαιρετική φωνή, επειδή διαθέτει ευθεία σκέψη, καθαρή άποψη για το χώρο και το είδος που υπηρετεί και κυρίως, δεν έχει καβαλήσει - ακόμη τουλάχιστον – κανένα καλάμι!  Την ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία να συζητήσω μαζί της. Ελπίζω να την απολαύσετε όσο και εγώ. Της ευχομαι κάθε επιτυχία και της λεω δημόσια πως θαυμάζω την ειλικρίνεια και την ενδιαφέρουσα τοποθέτησή της στο θέμα της συζήτησης!

Α.Τ -- Από πότε ασχολείσαι με το τραγούδι και ποια ήταν αρχικά τα ακούσματα σου-  η μουσική για σένα είναι…

ΡΑΝΙΑ ΤΕΚΟΥ : Καταρχάς να σε ευχαριστήσω για την πρόσκληση η οποία με τιμά ιδιαίτερα ... Μου δίνεις την ευκαιρία να με μάθει περισσότερος κόσμος, αλλά εκτός από τη φωνή μου να ακουστεί και η γνώμη μου!!!  Ξεκίνησα να τραγουδώ επαγγελματικά το 2001. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που λάτρευε τη μουσική και τη θεωρούσε συνώνυμο των ευτυχισμένων στιγμών της.  Τόσο λαϊκά όσο και δημοτικά ακούσματα έφτασαν στα αυτιά μου από τις πρώτες μέρες της ζωής μου από ένα κασετόφωνο που ήταν τοποθετημένο δίπλα στην κούνια μου και έπαιζε καθημερινά για αμέτρητες ώρες!!!

Α.Τ.--  Πως συνδυάζεται η ζωή εκτός πάλκου με αυτήν εντός;  Πόσο εύκολο η δύσκολο και σε ποια σημεία είναι η συνύπαρξη των γεγονότων πάνω σε μια πίστα, με αυτά που μπορεί να συμβαίνουν στην ζωή κάποιου κάτω από
αυτήν ;

Ρ.Τ :  Για να είμαι ειλικρινής πότε δεν κατάφερα να διαχωρίσω τη ζωή μου σε αυτά τα δυο κομμάτια... Θεωρώ πως είναι ακριβώς η ίδια ζωή, με τα ίδια συναισθήματα  και την ίδια ψυχολογία.. Τουλάχιστον έτσι το ζω εγώ.. Δεν προσποιούμαι κάτι άλλο την ώρα που τραγουδώ.. Σε δύσκολες στιγμές της ζωής μου η δυσφορία μου αντανακλούσε και στο τραγούδι μου... Αν και κάποιες φορές η μουσική λειτούργει για μένα ως ψυχοθεραπεία και με συνεπαίρνει...

Α.Τ.--  Σε καταλαβαίνω απολύτως… Το ίδιο λειτουργεί και σε μένα η γραφή.  Ράνια, ακούγοντας σε ζωντανά σε ένα από τα δυσκολότερα κομμάτια το ΗΛΙΕ ΦΟΝΙΑ, ένα κομμάτι που δεν λέγεται από γυναίκα παρά σπάνια και αυτό, γιατί αν δεν διαθέτεις φωνή, εκεί δεν περνά το « φωνή κορμάρα», ειλικρινά σε θαύμασα! Είπα μέσα μου αυτή η γυναίκα τραγουδά  και είναι και κορμάρα! Κάτι που βέβαια δεν θα με ενδιέφερε να το αναφέρω γιατί προσωπικά με αφήνει αδιάφορη. Θέλω να ρωτήσω όμως το εξής. Πόσο έτοιμος είναι ο κόσμος του κέντρου διασκέδασης να ακούσει την φωνή κάποιου; πόσο τον κρατά η δύναμη του και πόσο η εμφάνιση;

Ρ.Τ.: Σε ευχαριστώ θερμά για τα υπέροχα λόγια σου! Με τιμά διπλά το γεγονός ότι ακούγονται από γυναικεία χείλη.. Το τραγούδι αυτό το ξεχωρίζω και το αγαπώ.. Είναι ένα υπέροχο λαϊκό τραγούδι, αρκετά θλιβερό και δεν αναφέρεται σε ένα χαμένο ερώτα όπως τα περισσότερα αλλά σε μια χαμένη ζωή, ενός νέου.. Ιδιαίτερο κομμάτι που όμως ο κόσμος το ζητά, το χορεύει  η το απλώς το ακούει με προσοχή .. Σίγουρα όταν κάποιος πάει να διασκεδάσει θέλει να χορέψει, να πιει, να ξεφαντώσει...  Έχω παρατηρήσει όμως, ότι σε μια μικρή διακοπή του χορού για να ακουστεί κάτι πιο ερμηνευτικό και διαφορετικού ύφους  υπάρχει ανταπόκριση.  Σίγουρα θα προσέξει  την εμφάνιση αλλά έχει την ανάγκη έστω για λίγο να ξεφύγει από την διασκέδαση και να παει στην ψυχαγωγία!!! Τέτοιες στιγμές κάθε καλλιτέχνης τις απολαμβάνει..

Α.Τ.-- Μάλιστα… Έχουμε μια λεπτή γραμμή διαχωρισμού ανάμεσα στην διασκέδαση και την ψυχαγωγία ναι… μου αρέσει που το αναφέρεις. Υπάρχουν όντως χώροι που απλά διασκεδάζεις, για να το υπερ-αναλύσουμε αν θες και αλλού απλά άγεις την ψυχή σου ναι… Βέβαια επιτυχημένος χώρος είναι εκείνος που συνδυάζει και τα δυο και πιστεύω πως το κέντρο που εμφανίζεσαι το καταφέρνει αρκετά καλά. Για να περάσουμε όμως σε κάτι αμιγώς γυναικείο. Πόσο κρατά εσένα αυτή η δουλεία από άλλες δράσεις; π.χ. οικογένεια, σχέσεις, διάδραση κοινωνική ίσως; ως γυναίκα σε ένα δύσκολο και αδιευκρίνιστο χώρο λόγω συνθηκών, πως λειτουργείς; Βαδίζεις με γνώμονα την λογική; Το συναίσθημα; Πρέπει να σου πω εδω πως θαύμασα επίσης τη φόρτιση σου σε ότι τραγουδούσες! κατά την ταπεινή μου άποψη ο καλλιτέχνης που δεν βάζει ψυχή, δεν μπαίνει σε κανενός την καρδιά ξέρεις...

Ρ.Τ. : Το επάγγελμα της τραγουδίστριας θεωρείται από τους περισσότερους ιδιαίτερα δύσκολο και περίεργο... Ποτέ δεν το αντιμετώπισα έτσι ούτε ένιωσα τις συνθήκες δύσκολες... Επιλέγω βέβαια τις δουλείες μου και το εργασιακό μου περιβάλλον αλλά θεωρώ ότι έχει καλλιεργηθεί ένας μύθος γύρω από τη νύχτα και τους "κακούς ανθρώπους" που ζουν σε αυτή.. Μπορεί να είναι κατάλοιπα των παλαιοτέρων εποχών.. Τη νύχτα  τη θεωρώ ισάξια σε δυσκολίες με την ήμερα και ίσως, λίγο πιο βατή, διότι οι δυσκολίες είναι πιο ευδιάκριτες και μπορείς εύκολα να τις αποφύγεις. Ο γνώμονας μου είναι αυτός που θα είχα σε οποιαδήποτε δουλειά... Αξιοπρέπεια και καμιά έκπτωση στο όνειρο μου.. Οπότε σε αυτά τα πλαίσια η δουλειά μου συμπληρώνει την υπόλοιπη ζωή μου δημιουργικά και ενισχυτικά δίνοντας μου δύναμη και πληρότητα!!!
Όσο για την ψυχή που λες θεωρώ οτι αν αγαπάς κάτι είναι αδύνατο να μη δώσεις  ένα κομμάτι απ την ψυχή σου σε αυτό... Θεωρώ επιτυχία σε ένα live αυτό να το επικοινωνήσω με τους παρευρισκόμενους. Έστω και ένας να το νιώσει, είναι δικαίωση!!!

Α.Τ.-- Μίλησε μου για τις δουλειές σου, το κομμάτι που άκουσα στο κέντρο "Μη με κοιτάς.. " καταπληκτικό ζεϊμπέκικο και η ερμηνεία σου εξαιρετική..

Ρ.Τ. : Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε!!!! Σε ευχαριστώ παρά παρά πολύ... Στο ζεϊμπέκικο αυτό έχω γράψει μουσική και στίχους. Είναι το πρώτο τραγούδι που έγραψα και περιλαμβάνεται στην  προσωπική δισκογραφική μου δουλειά με τίτλο "΄Ερωτα αγαπημένε". Τα υπόλοιπα τραγούδια του cd είναι σε μουσική του Χρηστου Γιαννόπουλου και στίχους του Γιώργου Νικολακακου. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν δυο πολυσυλλεκτικές δουλειές  του Χρήστου Γιαννόπουλου στις οποίες συμμετέχω. Η πρώτη ονομάζεται "Στο τσιγάρο που καπνίζω" και συμμετέχω με το τραγούδι  «Τσιγάρο θα ανάψω» σε στίχους του Κώστα Ιερομνημονα και η δεύτερη ονομάζεται "Αυλαία Χρωμάτων" και συμμετέχω με τα τραγούδια  "Ποιήματα Ερωτικά" σε στίχους της Χριστίνας Φαντης και «Άδεια μου αγκαλιά» σε στίχους Μαρίας Μεραμβελιωτακη!!! Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω το Χρήστο Γιαννόπουλο που μου εμπιστεύτηκε τόσες δημιουργίες ψυχής , αλλά και όλους τους στιχουργούς   για την εμπιστοσύνη τους!!!

Α.Τ-- - Πόσο σκορπιέσαι μέσα στην μουσική; πόσο κοντά νιώθεις στο στίχο πόσο απόμακρα; θα δεχόσουν για παράδειγμα να πεις ένα κομμάτι που θεωρείται σουξέ αλλά εσύ το βρίσκεις ανούσιο; θα δεχόσουν εκπτώσεις στην όποια θεωρία σου για την τέχνη που υπηρετείς; πόσο εμπλέκεσαι στην ιστορία του κάθε τραγουδιού; πόσο έρωτα γεμίζεις τραγουδώντας; γιατί το να κάνεις ότι αγαπάς, είναι έρωτας ...

Ρ.Τ. : Ότι τραγουδώ με εκφράζει το νιώθω. Όμως ακόμα και όσα δε θα επέλεγα αλλά τα επιβάλλει η διασκέδαση προσπαθώ να τα προσαρμόσω στη δική μου έκφραση!!! Ναι !! Και βέβαια θα δεχόμουν να πω ένα τραγούδι που δεν μου ταιριάζει, η δε με εκφράζει η δε μου αρέσει.. Ακόμα κι αν το θεωρώ φθηνό κατασκεύασμα... Με την προϋπόθεση ότι θα μου εξασφαλίσει την επιτυχία ώστε να αποκτήσω το βήμα για να επικοινωνήσω τη δική μου μουσική στην επομένη επιλογή μου.. Και σε τελική ανάλυση η απλή διασκέδαση είναι απαραίτητη... Είμαι της άποψης ότι κάθε τραγούδι έχει το στόχο του.. Άλλο θα σε κάνει να χορέψεις, άλλο θα προκαλέσει αίσθημα ευφορίας, άλλο θα το σιγοψιθυρίσεις γιατί σου φτιάχνει τη διάθεση άλλο θα σε προβληματίσει άλλο θα σε κάνει να πονέσεις άλλο να συλλογιστείς άλλο να ερωτευτείς... Δεν πρέπει να περιφρονούμε καμιά κατηγορία.. Και τα σουξέ έχουν σεβαστό λόγο ύπαρξης.. Απλώς δε θα πρέπει να μας εγκλωβίζουν .. Η ποικιλία επιβάλλεται!!!

Α.Τ.--  Η ειλικρίνειά σου αφοπλιστική και μου αρέσεις πολύ! Γιατι ξέρεις, ειδικά ό χώρος των τεχνών, τους δήθεν τους ξερνάει εύκολα και σχετικά γρήγορα. Τελειώνοντας θα ήθελα να μου πεις τα σχέδια σου, τα όνειρα σου, και μια ευχή για σένα και τον κόσμο.

Ρ. Τ.: Λένε πως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελαει..  Αποφεύγω να σχεδιάζω λοιπόν απλώς ονειρεύομαι... Ονειρεύομαι τη ζωή μου γεμάτη υγεία και χαμόγελα... Και να κάνω πάντα ότι αγαπώ... Αυτά θα ευχηθώ σε όλον τον κόσμο... Τίποτα δεν πρέπει να μας απογοητεύει... Τη ζωή μας μόνοι μας την ορίζουμε!

ΠΙΣΤΗ  -  ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ – ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ

Πιστεύω, εμπιστεύομαι, σιωπώ. Δύσκολες λέξεις; Σας βάζω δύσκολα; Αν σας ζητούσα να σχολιάσετε τις τρείς αυτές έννοιες (;) αρετές(;) ιδιότητες (;) είμαι σίγουρη πως ο κάθε ένας από εσάς θα είχε πολλές εμπειρίες να καταθέσει.

Ας αρχίσουμε αντίστροφα. Πόσο αξιόπιστος είμαι; Ναι σωστά διαβάζετε. Πόσο αξιόπιστος είμαι; Εγώ! Όχι ο απέναντι. Πρώτα θα πρέπει να εξετάσω την αξιοπιστία την δική μου και ύστερα να προβώ σε κρίσεις, επικρίσεις και εύκολα συμπεράσματα για τους γύρω μου.
Λοιπόν, πόσο αξιόπιστος είμαι; Πόσο έμπιστος; Πόσο πιστός; Μου ανοίγουν την καρδιά τους, μου εμπιστεύονται οικογενειακά, προσωπικά, επαγγελματικά δεδομένα. Τα κουβαλώ; Τα θάβω; Τα μεταδίδω; Τα ξεχνώ;

Η Αξιοπιστία στις μέρες μας είναι σε κάθε πεδίο δυσεύρετη. Ελάχιστοι οι πραγματικά ακομπλεξάριστοι άνθρωποι που θα χαρούν με την επιτυχία του πλησιον τους και δεν θα φθονήσουν τα κεκτημένα του. Ελάχιστοι  εκείνοι που θα αδιαφορήσουν για την αδυναμία ή το μειονέκτημά του. Οι περισσότεροι θα εκμεταλλευτούν αυτήν την αδυναμία και θα χλευάσουν το μειονέκτημά του. Θα συζητήσουν τα μυστικά του, τους φοβους του, τις αμφιβολίες του.

«Και που λες… Σαγαπω! Νιώθω όμορφα μαζι σου. Νιώθω πως μπορώ να μοιραστώ τα πάντα.»
Και αυτά τα πάντα τα βλέπεις πρωτοσέλιδο μια μέρα των ημερών!  Εσύ τα μοιράστηκες αλλά δεν τα μοιράστηκες στα δυο. Μάλλον σε περισσότερα εν αγνοία σου!  Αφού εγώ στον οποίον τα εμπιστεύτηκες δεν ήμουν αξιος να τα κρατήσω για τον εαυτό μου. Τα διακωμωδώ. Τα χλευάζω. Τα σχολιάζω μόλις γυρίσεις την πλάτη σου.  
Θα μου πειτε δεν υπάρχουν πια αντρίκιες, καθαρές κουβέντες; Σαφώς και υπάρχουν. Υπάρχουν οι άνθρωποι που δεν χρειάζεται να επιβεβαιώσεις κάτι γιατί το αισθάνεσαι πως είναι έτσι. Δεν χρειάζεται να εξηγήσεις γιατί το αισθάνεσαι πως κατάλαβαν. Υπάρχουν ευθείς άνθρωποι εκεί έξω και υπάρχει ακόμη Εμπιστοσύνη!

Το πιο βαθύ, το πιο ουσιαστικό και ταυτόχρονα το πιο αμφιλεγόμενο συναίσθημα είναι η Πίστη.
Σέβομαι τους ανθρώπους που πιστεύουν στο καλό. Το θετικό. Το δυνατό. Πιστεύω στην δύναμη του πνεύματος, στην δύναμη της αλήθειας και δεν κλονίζει τιποτε την Πίστη μου στο Φως! Το Φως που κουβαλάμε όλοι μέσα μας για να προοδεύουμε, να δημιουργούμε, να εξελισσόμαστε, για να γαληνεύουμε.
Πιστεύω στους ανθρώπους και πιστεύω στην Αγάπη και την Τρυφερότητα και την Αλληλεγγύη και την Ευθύτητα και το Πάθος που πρέπει να διακρίνει κάθε ενέργειά μας για να την στέφει με επιτυχία.
Η Πίστη σε αυτά επισφραγίζει την ύπαρξη της Αξιοπιστίας και της Εμπιστοσύνης.

 

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΛΕΠΤΟ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ

Είναι γνωστό το πάθος μου για την ζωή και την χαρά. Γνωρίζοντας πως θα σας ξενίσει αυτό μου το κείμενο, αποφασίζω να γράψω για την διαχείριση της ζωής μας μπροστά στην ιδέα του θανάτου.
Σας σοκάρω;
Σας θορυβώ;
Σας ταράζω;

Σίγουρα σας προκαλώ πολλά περισσότερα συναισθήματα από αυτά που σημαίνουν τα παραπάνω ρήματα! Είναι γνωστό πως λατρεύω να ντύνω το χρόνο μου με χρώματα και αρώματα από την χαρούμενη πλευρά της ζωής και προσπαθώ κάθε αρνητικό να το μετατρέπω σε θετικό ή έστω σε μοχλό που θα οδηγήσει έναν ολόκληρο μηχανισμό στην επανεκκίνησή του.
Πρόσφατα σε μια συζήτηση με φίλες που βρέθηκαν κοντά μου, εξηγούσα αυτό ακριβώς. Την διάθεσή μου να θέτω στόχους, την στιγμή που όλα μυρίζουν μπαρούτι και μοιάζουν στάχτη, σκόνη, συντριβή, τέλος!

Δεν ξέρω πως, ούτε και το γιατί γνωρίζω, όμως, κάθε φορά που νιώθω πως κάτι με σκοτώνει μέσα μου, κάθε φορά που αισθάνομαι πως απογοητεύομαι τόσο, όσο να επιθυμώ να κλειστώ, αποκλειστώ, απομονωθώ, ή ακόμη χειρότερα να τα παρατήσω όλα και να μην προσπαθήσω για τίποτε κάτι μέσα μου το απαγορεύει. Από μικρό παιδάκι, μια ζωή, με θυμάμαι να τρέχω κάτι να κατακτήσω. Να τρέχω και να μην κοιτάζω ποτέ πίσω μου.

Κάποτε με είχαν ρωτήσει για το πείσμα μου, το οποίο όντας, κατά γενική ομολογία, ένα υγιές πείσμα, με βοηθούσε να επιτυγχάνω ακόμη και τα πιο δύσκολα εγχειρήματα. Τους είχα πει θυμάμαι « Εγώ ρε παιδιά, ζω από πείσμα!»
Νομίζω πως τα πράγματα στην ζωή που οδεύει προς το θάνατο – το μόνο βέβαιο και το μόνο αδιαμφισβήτητα μη αναστρέψιμο – είναι  περισσότερο απλά από όσο τα νομίζουμε. Σαφώς υπάρχει η πίκρα μας που δεν θα δούμε πλέον αγαπημένα πρόσωπα και δεν θα τα συναναστρεφόμαστε. Υπάρχει η αβεβαιότητα του προορισμού μας, αν φεύγουμε εμείς, η αδυναμία να κατανοήσουμε που πάει εκείνος που αποχαιρετούμε και πολλά άλλα γνωστά και κοινά που αφορούν έναν αποχαιρετισμό. Στην εικόνα όμως, στην ιδέα, στην επαφή μας αυτή με το θάνατο, οι άνθρωποι αμελούμε κάτι πολύ σημαντικότερο από όλα τα κεκτημένα μας. Την ουσία της ζωής μας.
Ποια είναι η ουσία της ζωής μας; Η αλήθεια της!

Είμαστε ευτυχισμένοι με τους γύρω μας; Περνάμε όμορφα; Μας καταλαβαίνουν; Επικοινωνούμε; Απολαμβάνουμε τις μικρές ασήμαντες ευτυχίες;  Τον ήλιο, την βροχή, το χιόνι, το δειλινό με τα χιλιάδες χρώματα, την θαλασσινή αύρα στο σώμα μας το γεμάτο αλμύρα, τους δέκα φίλους που μας γουστάρουν πραγματικά και τους γουστάρουμε και εμείς!
Είναι γεμάτη η ψυχή μας; Είμαστε ικανοποιημένοι από τα μικρά ;

 Να ψάξουμε μέσα μας να δούμε αν μπορούμε να χαμογελάσουμε και να γελάσουμε δυνατά. Να προσέξουμε ποιος άνθρωπος κοντά μας είναι το χαμόγελο μας. Ποιος είναι εκείνος που μόλις τον αντικρίζουμε φωτίζεται το πρόσωπό μας; Ποιος είναι αυτός που όταν τον νιώθουμε να μας σκέφτεται ζεσταινόμαστε και αγαλλιάζουμε; Με ποιον επικοινωνούμε δίχως λέξεις. Με ποιον συναισθανόμαστε τα ίδια πράγματα; Με ποιον δεν θέλουμε να τελειώσει η νύχτα που περνάμε μαζί του; Με ποιον σταματάει ο χρόνος ή δεν μας ενδιαφέρει ο χρόνος… Ποιος μας κάνει να ξεχνάμε ότι μας πόνεσε; Ποιος μας κάνει να νιώθουμε πως δεν φοβόμαστε; Ποιος είναι εκείνος που θα θέλαμε να σβήσουμε το χρόνο μας, δίπλα του;

Αν ευθύνεσαι για το ότι επέστρεψε το χαμόγελο στο πρόσωπο κάποιου, μην επιτρέψεις σε κανέναν άλλον να σου κλέψει αυτή την κατάκτηση. Συνέχισε να προσφέρεις τη χαρά σε εκείνον που το έχει τόσο ανάγκη. Μην του το στερήσεις. Όταν έχεις αντιληφθεί και όταν έχεις νιώσει μέσα σου πως και εσύ και εκείνος επικοινωνείτε παράξενα, ανερμήνευτα μα καθαρά και αληθινά, όταν θέλεις την συντροφιά του  γιατί το νιώθεις πως κι εσύ γελάς με την καρδιά σου όταν βρισκόσαστε, μην αφήσεις χαζές προκαταλήψεις να σε κρατήσουν μακριά του.  Ίσως, καιρό αργότερα, αντιληφθείς πόσο σημαντικό ήταν για εκείνον αυτή σου η προσφορά, μα δεν θα μπορείς να τον κάνεις να χαμογελάσει ξανά, δεν θα μπορείς να τον βρεις. Ίσως το μόνο που χρειάζεται αυτός ο άνθρωπος είναι η δική σου συντροφιά πριν την δύση του… Ίσως το μόνο που χρειάζομαι τελικά είναι αυτό. Να χαμογελάσω επειδή με κοιτάζεις… Κι όταν φύγω, να φύγω με ένα χαμόγελο που θα σου ανήκει…

 Ότι κάνεις τώρα! Δεν υπάρχει χρόνος! Το επόμενο λεπτό δεν μας ανήκει! Τόσο εφήμεροι είμαστε....

ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Συχνά όλοι διαμαρτυρόμαστε για τον χρόνο που διαθέτουμε και για τον χρόνο που δεν μας φτάνει για να ολοκληρώσουμε διαδικασίες στην ζωή μας την προσωπική, την επαγγελματική, την οικογενειακή. Συχνά βρίσκομαι και η ίδια στην δυσάρεστη θέση να παραδέχομαι πως «δεν πρόλαβα» να κάνω κάτι.  Συμβαίνει! Είναι γεγονός! Το θέμα όμως, είναι πως η αντίληψη που έχουμε αναπτύξει σχετικά με την ύπαρξή μας και τον χρόνο, θέλει μάλλον αναθεώρηση.

Αν οι άνθρωποι γνωρίζαμε πόσο ακριβώς χρόνο έχουμε, θα πράτταμε εντελώς διαφορετικά και είναι μαθηματικά βέβαιον πως θα ακολουθούσαμε διαφορετικές πορείες. Θα αποφασίζαμε αλλιώτικα, ενδεχομένως,  από τώρα που βάζουμε μπροστά την λογική και όχι το συναίσθημα. Θα βιώναμε εντελώς διαφορετικά τις καταστάσεις και μετά βεβαιότητας σας λέγω, πως θα ήταν σχεδόν όλα αντίθετα μέσα μας από ότι τώρα που αγνοούμε την διάρκειά μας.

Γιατί τι είναι ο κάθε ένας μας, σε σχέση με τον χρόνο;
Όλοι είμαστε άμμος… Όλοι είμαστε κόκκοι άμμου στην μεγάλη κλεψύδρα της αιωνιότητας.  Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, έχουμε ένα μικρό ή ένα μεγαλύτερο ρόλο στην ροή του σύμπαντος και των δυνάμεων που μας ορίζουν.  Αν οι άνθρωποι ξέραμε εκ των προτέρων πως η αληθινή ζωή δεν βρίσκεται στο κυνήγι των ευτελών, αβέβαιων, μη διαχρονικών, αλλά στην ουσία, δεν βρίσκεται στο περιτύλιγμα μα στο περιεχόμενο, θα ζούσαμε περισσότερο ποιοτικά και λιγότερο ποσοτικά.

Για παράδειγμα, τι να την κάνω μια ζωή καθισμένη σε ένα μπαλκόνι από όπου αγναντεύω την θάλασσα, αν δεν θα μπορώ ούτε μια φορά να φτάσω στην θάλασσα! Τι να την κάνω μια ζωή μέσα σε απέραντα πλούτη όταν τα πλούτη δεν θα μπορούν να μου καλύψουν βαθύτερες ανάγκες, όπως η συντροφικότητα, η φροντίδα, το πάθος που σε κάνει να νιώθεις πάντα νέος!

Ποιος ο λόγος να προσπαθώ να αποκτήσω την φήμη του φοβερού εραστή και του γόη, ή αντιστοίχως της μοιραίας γυναίκας, αν δεν μπορώ να βιώσω το συναίσθημα του απόλυτου δοσίματος, της απόλυτης ταύτισης με το άλλο πρόσωπο, της απόλυτης παράδοσης, της άνευ όρων, αδιαπραγμάτευτης έλξης που δεν ενισχύει το γόητρο μας αλλά αντιθέτως, απελευθερώνει την ψυχή μας και μας ενώνει με τον Θεό.

Αν οι άνθρωποι ξέραμε πόσο χρόνο διαθέτουμε σε τούτο το χώμα, προτού μας δεχθεί μέσα του, θα πράτταμε τα πάντα αλλιώς. Δεν θα ζούσαμε για το αύριο αλλά θα ζούσαμε για το τώρα. Δεν θα ζούσαμε αναπνέοντας αλλά θα ζούσαμε ανασαίνοντας αχόρταγα στιγμές και εικόνες! Δεν θα υπήρχαμε μηχανικά αλλά θα βιώναμε κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία.
Αν οι άνθρωποι γνωρίζαμε το χρόνο μας και πόσο ασήμαντοι είμαστε μέσα σε αυτόν, θα φροντίζαμε να έχουμε σημαντικές στιγμές στην αιωνιότητα.
Θα φροντίζαμε οι ενέργεια που διαθέτει ο κάθε ένας από εμάς ως ύπαρξη,  να ενισχύσει το Συμπάν επειδή θα ήταν αυθεντική και αυθόρμητη χωρίς ίχνος επιτήδευσης και ορθολογισμού. Κυρίως θα παραδεχόμαστε συναισθήματα και δεν θα κρυβόμασταν πίσω από φθηνές δικαιολογίες.

Επιτρέψτε μου να ολοκληρώσω με δυο στίχους μου…
«Ότι νιώθετε να το λέτε. Κανείς δεν γνωρίζει το χρόνο του…»

 

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑΣ ΣΤΙΣ ΣΠΕΤΣΕΣ

Το πιο σημαντικό ίσως, για τα μικρά μέρη, τα επαρχιακά, τα λεγόμενα αποστασιοποιημένα από την πολύβουη μεγαλούπολη και το Κλεινόν Άστυ, είναι να προσελκύουν τον κόσμο και τους επισκέπτες όχι μόνον επειδή είναι όμορφα, αλλά και επειδή έχουν να προσφέρουν ψυχαγωγία όλων των ειδών. Αυτό είναι κάτι που με μεγάλη προσπάθεια το νησί των Σπετσών έχει καταφέρει εδώ και χρόνια. Τα τελευταία όμως πέντε χρόνια ένας πολύ ευαίσθητος και ιδιαίτερος άνθρωπος έχει κάνει μια μεγάλη διαφορά με τις πολιτιστικές του προτάσεις.
Ο Φίλιππος Δεμερτζής – Μπούμπουλης (τετρασέγγονος της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας) ιδρυτής του Μουσείου Μπουμπουλίνας και διοργανωτής του ομώνυμου φεστιβάλ, προσπάθησε με πολύ κόπο και με πολύ μεγάλη κατάθεση χρόνου προσωπικού και οικογενειακού, να δημιουργήσει έναν θεσμό για τον οποίο είμαστε περήφανοι όλοι όσοι ζούμε στις Σπέτσες είτε είμαστε Σπετσιώτες είτε όχι!
Φέτος για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά το Μουσείο Μπουμπουλίνας άνοιξε της πύλες του για να φιλοξενήσει το Φεστιβάλ του Μουσείου Μπουμπουλίνας 2014.  Θα υπάρχει μια φοβερή ποικιλία δρώμενων και θα διαρκέσει περίπου για ένα μήνα και θα ικανοποιήσει και εφέτος, ακόμη και τους πιο δύσκολους επισκέπτες.Σημαντικό στοιχείο είναι πως ότι διοργανώνεται, διοργανώνεται με αγαπη και μεράκι, για αυτο και το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό.

Χθες βράδυ Τετάρτη 23 Ιουλίου είχαμε την έναρξη του Φεστιβαλ για το 2014 και ήταν μια έναρξη εκρηκτική! Λαυρέντης Μαχαιρίτσας  σε μια συναυλία που επιφύλαξε εκπλήξεις, αφού ο καλλιτέχνης με αμεσότητα και απλότητα προσέγγισε το κοινό στην κατάμεστη βοτσαλωτή αυλή του Μουσείου όπου δεν χωρούσε άλλο κόσμο. Οι επισκέπτες βρίσκονταν ακομη και εκτός του χώρου της εκδήλωσης και παρακολουθούσαν από μια γιγαντοοθόνη η οποία ειχε στηθεί ακριβώς έξω από τον χωρο του μουσείου για τον σκοπό αυτό! Ο Διονύσης Σαββόπουλος ο οποίος βρίσκονταν ανάμεσα στο κοινό, ανέβηκε στο μικρόφωνο και δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν την στιγμή που ενας μεγάλος τραγουδοποιός και δάσκαλος, όπως ο Σαββόπουλος , απλά και φυσικά συμμετείχε για στο δρώμενο!
Οι Σπέτσες υπήρξαν ανεκαθεν ένας τόπος με ιστορία ισχυρή και αδιαπραγμάτευτη! Ενας τόπος έμπνευσης και δημιουργίας για καλλιτέχνες που υπηρετούν κάθε είδος τέχνης. Το φεστιβάλ τιμά και τον τόπο και την τέχνη με κάθε δυνατό τρόπο και μέσο σε μια εποχή που οι αξίες περνούν κρίση και η κρίση η οικονομική δεν είναι ότι χειρότερο μπροστά στην πνευματική κρίση που διακρίνεται τελευταία. Αξίζουν λοιπόν, συγχαρητήρια στον κ. Δεμερτζή – Μπούμπουλη αλλά και στην οικογένειά του, που με σθένος και ζήλο υποστηρίζουν και στηρίζουν την ιστορία και την τέχνη για χρόνια !